Oj, żeby mi się tak chciało jak mnie się nie chce….., chyba tak powinnam zacząć kolejnego posta. Pozwólcie zatem, że bez zbędnej zwłoki, przydługich wstępów i fajerwerków przedstawię poniżej moja kolejną ofiarę. Stałam się bardziej jej wybawcą, niż oprawcą … gdyż spokojnie stała sobie zapomniana na strychu. Z pewnością nieświadoma tego, że jeśli jej nie przygarnę, to skończy na ulicy…. Bezkres modernistycznego strychu na którym odpływała w zapomnienie, był jedyną rzeczą jaką pamiętała. Momenty brylowania na salonach PRL odeszły w zapomnienie, stając się marą tak niewyraźną jak połysk chemoutwardzanego lakieru na jej korpusie i drzwiczkach. Kiedy znalazłam się na owym strychu, było jasne, że będzie moja. Poza plamami na blacie…