Blog

9 listopada 2018

MAŁA CZARNA

Oj, żeby mi się tak chciało jak mnie się nie chce….., chyba tak powinnam zacząć kolejnego posta. Pozwólcie zatem, że bez zbędnej zwłoki, przydługich wstępów i fajerwerków przedstawię poniżej moja kolejną ofiarę.

Stałam się bardziej jej wybawcą, niż oprawcą … gdyż spokojnie stała sobie zapomniana na strychu. Z pewnością nieświadoma tego, że jeśli jej nie przygarnę, to skończy na ulicy….

Bezkres modernistycznego strychu na którym odpływała w zapomnienie, był jedyną rzeczą jaką pamiętała. Momenty brylowania na salonach PRL odeszły w zapomnienie, stając się marą tak niewyraźną jak połysk chemoutwardzanego lakieru na jej korpusie i drzwiczkach.

Kiedy znalazłam się na owym strychu, było jasne, że będzie moja. Poza plamami na blacie i nostalgią chwytająca za serce nic więcej jej nie dolegało. Na pożegnanie przez ramię rzuciłam „wrócę…”. Wróciłam kilka miesięcy później. Czekała, bez słowa sprzeciwu dała się znieść z 3 piętra i zapakować do kombi.

Jedne z ostatnich słonecznych weekendów wykorzystywałam na rodzinne wycieczki po górach, i dopiero jesienna, deszczowa aura zagoniła mnie do garażu, w celu zajęcia się „małą”. Niestety, tak jak przypuszczałam plamy i przebarwienia na blacie okazały się trwałe i na tyle głębokie, że w grę wchodziło jedynie ich zamalowanie. Jak „mała” to koniecznie „czarna” pomyślałam. Jak pomyślałam, tak też zrobiłam, wszak trzeba żyć w zgodzie z samą sobą 🙂

Wykręciłam pannie nogi, zdemontowałam drzwiczki oraz uchwyty. Środek wyczyściłam, a następnie po odtłuszczeniu całości małym wałeczkiem, nieśmiałymi ruchami zaczęłam nanosić ciemną farbę.

Pierwsza warstwa czarnej akrylówki nie pokryła w pełni mebla, ale ze względu na jej cienka warstwę dość szybko mogłam zaaplikować kolejną, osiągając „pełne krycie” ha ha ha ha. Żal mi było strasznie pięknego, miodowego drewna, dlatego postanowiłam je zachować, choć częściowo na jednych z drzwiczek.

Bardzo urzeka mnie połączenie czerni oraz złota lub miedzi. Dla mnie to kwintesencja elegancji, dostojności i klasy samej w sobie. Z pomocą farby w miedzianym kolorze pomalowałam uchwyty oraz nóżki.

Niczym mężczyzna taksujący pożądliwym wzrokiem kobietę , wodząc zmysłowo pędzel z miedziana farbą ku górze zatrzymałam się na górnej części korpusu zaznaczając na nim dwie mandale. Aby złagodzić nieco radykalne odcięcie czarnego korpusu od miedzianych nóg zastosowałam cieniowanie.

Już byłam na podwórku i witałam się z gąska, bo raptem pozostało mi nanieść 2 lub 3 warstwy lakieru.

Co mogło pójść nie tak???? Otóż wszystko!!!!

Po nałożeniu pierwszej warstwy lakieru na blat i boki korpusu zauważyłam, że lakier posiada mleczny odczyn, który w miarę podsychania nie stawał się transparentny. Postanowiłam czym prędzej go usunąć nie używając chemii, by nie uszkodzić naniesionych wcześniej wzorów. Z pomocą opuszków palców, okrągłymi ruchami usunęłam rolujący się lakier.

Okazało się, że lakier utlenił się, mimo że używałam go 2 tygodnie wcześniej. Zaopatrzona w nowiutka puszkę lakieru zabezpieczyłam wszystkie elementy korpusu, drzwiczki i nóżki.

Po złożeniu całości, moja “mała czarna” prezentuje się niezwykle elegancko i dostojnie brylując w salonie.

By Instytut Designu 59 komentarzy

9 września 2018

ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

Blog, Inspiracje, Realizacje

Za moje dzieci dałabym się pokroić, choć nie jeden raz wystawiają moją cierpliwość na próbę….. Nie mniej jednak są takie dni, kiedy mimo, iż wspinam się na wyżyny mojej zaradności aby z sukcesem dzielić życie zawodowe i rodzinne dlatego nie zawsze znajduję czas na swoje pasje. Nadmiar pomysłów, zespół niespokojnych rąk i drzemiąca kreatywność przyprawiają mnie o ból głowy na który nawet ETOPIRYNA Pani Goździkowej nie pomaga 😉 Wiecie, jak to śpiewał Jerzy Sztur:

“czasami człowiek musi, inaczej się udusi…”

Uciekam wtedy z domu w porozumieniu z rodziną i majstruję coś na przykład na warsztatach. Tak było tydzień temu, kiedy bladym świtem ruszyłam do Krakowa na Targi Budownictwa i Aranżacji Wnętrz MDO. Lubię śledzić nowości, które wykorzystuję również w pracy zawodowej. Mimo wielu komplikacji z wydostaniem się z Dworca PKP i dotarciem pod halę wystawienniczą za sprawą wujków dobra rada pierwsze warsztaty mnie ominęły. Merytorycznie targi mnie rozczarowały, mało firm, mało stoisk. Byłam przekonana, że frekwencja wraz z upływem czasu zwiększy się lecz tak się nie stało. Praktyczna część targów, czyli warsztaty okazały się niesamowite. Wyplotłam nie pierwszą w życiu makramę, tym razem dwukolorową, ale za to z pomocą 5 mm sznurka na warsztatach pracowni Marheri Craft . Jednak duma mnie rozpiera za sprawą Kasi z Kliniki DIY i jej warsztatowych propozycji. Po więcej informacji i zdjęć z warsztatów odsyłam Was na jej bloga.

O śniadaniu do łóżka myślę, że marzy każdy… 🤔🤔🤔, ale co zrobić, jeśli rzadko bywasz w 5-cio gwiazdkowych hotelach?? Da się temu zaradzić, poniżej efekty mojej pracy nad tacą, którą zbudowałam od podstaw na jej warsztatach. Ale po kolei:

20180901 124558 HDR 1024x576 - ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

Tematem przewodnim był Upcykling, więc taca została złożona z odpadów stolarskich. Tak więc 3 grubsze deski zostały skręcone śrubkami do dwóch listew. Deski zostały lekko przeszlifowane w celu pozbycia się drzazg na krawędziach. Zadbałam o to, aby na etapie składania konstrukcji między deskami powstały delikatne szpary.

20180901 130753 HDR 576x1024 - ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

Cieszę się również z tego, że mogłam wypróbować preparat marki Saltwash, o którym wcześniej dużo słyszałam oraz farby kredowe marki Farby Polskie o pięknej palecie barw. Pierwszą warstwę pomalowałam farbą w pięknym turkusowym odcieniu z domieszką preparatu Saltwash. Technika nakładania farby bardziej przypomina tapowanie, gdyż celem było nałożenie grubszej warstwy o nierównej, chropowatej powierzchni. Oczekiwanie na przeschnięcie pierwszej warstwy uprzyjemniały mi rozmowy z innymi uczestnikami warsztatów oraz zapoznanie się z dostępną na miejscu paletą kolorów farb.

20180901 141851 HDR 1024x576 - ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

Drugi kolor farby, tym razem bez preparatu nakładany był cienką warstwą, tradycyjnym pociągnięciem pędzla. Tym razem postawiłam na ciemnoniebieski odcień farby. Po upewnieniu się, że obie warstwy wyschły należycie z pomocą papieru ściernego częściowo starłam drugą warstwę farby, aby dać możliwość zaprezentowania się warstwie pod spodem. Zarówno wielkość jak i miejsce przetarć regulowałam intensywnością siły wkładanej w czynność.

Faktycznie w dość prosty sposób udało się otrzymać efekt postarzenia i drobnej perforacji powierzchni dając wrażenie, jakby taca była fragmentem czegoś większego i przeleżała sobie gdzieś na wybrzeżu smagana morską bryzą.

20180903 072707 HDR 1024x576 - ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

Dla spotęgowania otrzymanego efektu z pomocą ściereczki wykonałam kilka przetarć akrylową farba w miedzianym kolorze. Zabieg ten nadał całości głębi i trójwymiarowości.

Nie pozostało nic innego jak zabezpieczyć powierzchnię. Dół tacy zabezpieczyłam dwoma cienkimi warstwami lakieru, natomiast boki i górę tacy zabezpieczyłam bezbarwnym woskiem, lekko go wcierając w powierzchnie, aby uzyskać satynowe wykończenie w półmacie. Od spodu dodałam filcowane podkładki tak aby móc odkładać tacę na dowolną powierzchnię, również szklaną.

20180906 163213 HDR 1024x576 - ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

Aby taca mogła spełniać swoje zadanie, do blatu przykręcone zostały dwa uchwyty ze skórzanego paska.

Jestem niezmiernie zadowolona z osiągniętego efektu, i choć w swoich pracach rzadko stosuję techniki postarzania to myślę, że będą one gościć u mnie coraz częściej.

20180906 163022 HDR 1024x576 - ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

By Instytut Designu 53 komentarze

24 sierpnia 2018

NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

Blog, Inspiracje, O mnie, Realizacje

To będzie jeden z najkrótszych wpisów i metamorfoza, która zajęła dosłownie jedno popołudnie. Nie ma się co rozpisywać i tworzyć teorii spiskowej dziejów.

Uratowałam przed śmieciarka drewniany koszyk na owoce. Swoje lata świetności miał już za sobą, a czas i częste mycie odbiły na nim swój ślad. W sumie nie potrzebowałam dodatkowego naczynia, ale chęć podarowania drugiej szansy oraz ząb czasu odbity dosłownie na drewnie urzekł mnie całkowicie. Cel był prosty- z brzydkiego kaczątka miał powstać dostojny łabędź, który urzekać będzie swoją prostotą i jednocześnie elegancją.

20180719 093951 1024x576 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

Elegancji i szlachetnego pochodzenia miał dodać kolor i w zasadzie on zrobił całą robotę. Propozycje były dwie: miedź lub złoto. Te dwa kolory moim skromnym zdaniem są ponadczasowe, świetnie sprawdzają się jako efektowne dodatki kooperujące mocno w zasadzie z każdym kolorem i dominujące w stylu vintage, boho czy glamour.

20180723 090130 1024x576 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

Kształt patery bez cienia wątpliwości kojarzył się ze słońcem, toteż wybór koloru szczęśliwie niczym “szóstka” w totka padł na złoto.

Do pomalowania patery użyłam farby akrylowej używanej przez plastyków. Ma ona bardzo dobre krycie i daje ładny odcień starego złota. Z uwagi na porowata strukturę drewna zastosowałam podwójne krycie. Pół matowe wykończenie ładnie podkreśla nierówna strukturę drewna nadając mu efekt trójwymiarowosci.

20180723 090139 1024x576 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

I tu w zasadzie rola patery na owoce mogłaby się skończyć gdyby nie fakt, iż chciałam od niej i od siebie samej trochę więcej. Świadomość, że mam miskę na owoce, podstawkę pod świece, miejsce na komodzie, żeby odłożyć klucze, telefon itp była niewystarczająca.

20180811 184310 1024x576 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

A może by tak na ścianę, niczym dekoracje w stylu boho i glam, jak ze stron gazet wnętrzarskich i topowych kont instagramowych. Styl i szyk, tylko nie za miliony monet. No to okrągłe lustereczko na środek i po temacie….. ale nie mam. Mierze średnicę i zamówię… nim zamówię to sprawdzę jak się będzie prezentować.

20180811 184650 1024x576 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

Wycinam kółko ze srebrnej tekturki pudełka po lalce mojej corci. Mocuje na taśmie dwustronnej. Pasuje idealnie, a dzięki satynowemu wykończeniu farby mogę bez uszczerbku zdejmować tekturowe ” lusterko” kiedy tylko będę chciała ozdobę ścienna zamienić na patere.

20180811 191244 1024x576 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

Co myślicie o takiej metamorfozie? Ja uwielbiam efekt WOW przy tak niewielkim nakładzie pracy i kosztów. Choć złota dekoracja prezentuje się wspaniale na każdej ze ścian w moim mieszkaniu, to szczególnie upodobałam sobie tło w morskim kolorze.

20180824 084212 HDR 1 576x1024 - NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI

By Instytut Designu 41 komentarzy

9 sierpnia 2018

KRÓTKI WPIS O PRZESADZANIU

Blog, Inspiracje, Realizacje

Każdy z nas w większym lub mniejszym stopniu ma skłonności do przesadzania. Zbiór synonimów słowa przesadzanie jest tak obszerny, że nie sposób zawrzeć tego w jednym poście. Jednak pozwólcie, że na potrzeby tych rozważań przytoczę kilka najlepszych :
picowanie, szachrowanie, agrawacja, egzageracja, hiperbola, przesadyzm, wyolbrzymienie, brak umiaru, nadużywanie, przeciąganie struny, przegięcie, przesada, rozpusta, koloryzowanie, mistyfikowanie, zmyślanie, demonizowanie, przejaskrawianie, manipulacja, nieuczciwe interesy, oszustwo, skandal, spekulacja, szachrajstwo.
Zdziwieni?? Ja początkowo również. Jednak im dłużej przyglądałam się wyświetlonym na ekranie monitora słowom, tym więcej znajdowałam zastosowań w temacie, nad którym chciałam się pochylić w kontekście szeroko pojętego designu, aranżacji wnętrz i dodatków. Pojęcie przesadzania ma z tym wiele wspólnego, choć może jeszcze tego nie czujecie…

Nie ma nic bardziej pierwotnego i bliższego człowiekowi niż przyroda. Nie ma też piękniejszego dodatku do wnętrz niż rośliny. Są trendem ponadczasowym – rośliny pasują do każdej aranżacji i pomieszczenia. Monstery, palmy, kaktusy, paprocie, bluszcze – kwiaty na dobre skradły serca stylistów i projektantów wnętrz i dlatego też stały się przedmiotem licznych mistyfikacji oraz manipulacji w celu pozyskania najdorodniejszych i najrzadszych okazów. Rośliny w mieszkaniu sprawiają, że wnętrza nabierają charakteru, a rządni kolejnych okazów, tacy jak np. ja są gotowi prowadzić niekoniecznie uczciwe interesy, zmyślać, nadużywać znajomości, kontaktów oraz spekulować by posiąść szczepkę na organizowanych wymiankach. Już przesadą zupełną i przegięciem struny jest zuchwała kradzież sadzonek z korytarzy budynków użyteczności publicznej czyli Zusu, przychodni lekarskich oraz szkół.

Rośliny mogą nadawać charakteru wnętrzom, oddzielać od siebie pomieszczania, zakrywać mankamenty, bądź optycznie powiększać przestrzeń. Umiejętne i przemyślane dobranie kwiatów, może zmienić dom nie do poznania czyniąc z niego istną świątynię rozpusty pozbawioną zgoła umiaru.

Kwiaty posiadają nie tylko walory estetyczne, ale też korzystne właściwości dla zdrowia. Floryści radzą, aby na co dzień otaczać się roślinnością, ponieważ dobrze wpływa na nasze samopoczucie, pochłania szkodliwe substancje, poprawia wilgotność powietrza, a co najważniejsze, sprawia, że czujemy się zrelaksowani.
Czy zatem w przypadku roślin można przesadzić??? Można, a nawet trzeba, gdyż przesadzanie jest w pewnych sytuacjach wskazane.

Kiedy roślina doniczkowa wymaga przesadzenia?

Korzenie rośliny zaczynają „wychodzić” poza donicę,
Roślina zbyt mocno się rozrosła,
Po podlaniu woda od razu wypływa na podstawkę,
Roślina traci intensywnie zielony kolor,
Wzrost zostaje zahamowany,
Zaczynają opadać liście,
Na glebie tworzy się specyficzny osad,
Ziemia zbiła się w skorupę.

Uwaga! Przesadzenia wymagają również rośliny świeżo zakupione.

Rośliny doniczkowe są najbardziej wdzięcznym dodatkiem, który rozwija się i rozkwita na naszych oczach. Absolutnym dopełnieniem stylizacji są wszelkiego rodzaju donice, wazony, szklane wazy, stare skrzynie, które stanowią, jakby przedłużenie roślin, uzupełnia ją, choć czasem dominuje. Do niedawna rośliny w domu kojarzyły się z parapetem zastawionym jednokolorowymi doniczkami. To stereotypowe postrzeganie zmieniło się bezpowrotnie. Obowiązująca tendencja w trendach brzmi: im bardziej oryginalnie, tym lepiej. Do łask wracają wiklinowe donice oraz plecionki podwieszane pod sufitem. W połączeniu z nietypowymi i egzotycznymi roślinami, wprowadzają duszę do każdego pomieszczenia bez względu na jego rodzaj i przeznaczenie.

Przy sporej kolekcji kwiatów, którą udało mi się zgromadzić zarówno w domu jak i w pracy pojęcia „ kochanie przesadziłaś” z tą ilością kwiatów lub „nie przeciągaj struny” tu nie ma miejsca na kolejne kwiaty. HAHAHA

Ta zatrważająca ilość roślin, która spędza sen z powiek mojego męża, będąc jednocześnie moją dumą i chlubą wymaga częstego przesadzania i stosownej oprawy. Wraz z wydawaniem i przyjmowaniem kolejnych roślin, ilość doniczek oraz osłonek jest sinusoidalna. Często zatem zdarza się, że uzupełniam je zgodnie z zasadą „krawiec kraje ile mu materii staje”. Ratuję się wówczas prostymi, klasycznymi doniczkami w brązowym lub czarnym kolorze, ale dbam o to by posiadały oryginalne i nietypowe osłonki. Czego używam najczęściej?? tego co mam pod ręką lub tego co znajdę na wystawkach. Kilka ciekawych propozycji zestawiłam na zdjęciach. Nie ma tu zasady jednego koloru, materiału, wielkości lub kształtu.

Poniżej zebrałam kilka cennych wskazówek i informacji dla początkującego przesadzacza, które stosuję i które sprawdzają się na co dzień:

1. Przesadzanie jest konieczne, gdyż rośliny wciąż rosną i zużywają substancje pokarmowe w podłożu. Wraz ze wzrostem zielonej masy przybywa także korzeni. Nie można dopuścić do tego aby korzenie nie miały miejsca aby swobodnie rosnąć.
2. Nie oszczędzamy na zakupie ziemi. Ziemia jest droga – fakt, ale tylko ta inwestycyjna, budowlana 🙂 Dlatego też nie bierzemy jej z własnego ogródka, ani ogródka sąsiada. W ziemi z ogródka może znajdować się wiele patogenów (odpowiedzialnych za choroby), szkodników oraz nasion chwastów. Nie znamy również składu oraz pH takiego podłoża. Optymalnym rozwiązaniem jest zakup podłoża dla naszej rośliny w sklepie ogrodniczym. Pamiętajmy jednak, że podobnie jak w drogerii dobieramy krem do twarzy biorąc pod uwagę nasz wiek oraz rodzaj cery, tak też w przypadku gleby pamiętajmy , aby była to ziemia dedykowana konkretnej grupie roślin. Wszakże kremu do pięt nie stosujemy jako bazy pod makijaż.
3. Jeśli wyhodowaliście roślinę giganta to po pierwsze chciałabym Wam z tego miejsca pogratulować. W przypadkach, gdy przesadzanie roślin graniczy z cudem, należy wymienić wierzchnią warstwę podłoża. Patrz- niezwykłe okazy z korytarzy klatek schodowych w blokach, ZUSach oraz w gminnych ośrodkach zdrowia.
4. Zdecydowanie suche grudki ziemi łatwiej zamieść, a błotko zostawić świnkom, ale nie tym razem. Przed przesadzeniem rośliny należy ją obficie podlać. Zabieg ten ułatwi nam znacznie wyjęcie bryły korzeniowej z doniczki.
5. Po przesadzeniu należy intensywnie podlać roślinę, pamiętając aby usunąć nadmiar wody z doniczki lub podstawki. Posadzoną roślinę solidnie podlewamy i chronimy przez 2-3 tygodnie przed bezpośrednim, silnym nasłonecznieniem.
6. Zasada „wrzuć na luz” trafiona jest w punkt. Po wyjęciu rośliny ze starej doniczki należy rozluźnić i rozplątać poskręcane korzenie. Dzięki temu stymulujemy roślinę do wytwarzania nowych korzeni, natomiast zbyt długie korzenie należy skrócić, a te przejawiające jakiekolwiek oznaki gnicia oraz suche należy bezwzględnie usunąć.
7. Profilaktycznie, w zależności od preparatu miejsca po przycięciu korzeni możemy posmarować lub podsypać środkiem grzybobójczym.
8. „Rozmiar nie ma znaczenia” – przeciwnie- ma! Starajmy się, aby w przypadku małych roślin średnica nowej doniczki miała o 2 – 4 cm większą średnicę od starej. Duże rośliny potrzebują, aby średnica nowej doniczki była większa o jakieś 5 – 10 cm.
9. Należy pamiętać że każda doniczka musi mieć otwory w dnie, przez które będzie odpływać nadmiar wody. Nie należy sadzić roślin bezpośrednio do osłonki. W naczyniu bez odpływu korzenie bardzo szybko zgniją.
10. Aby pozbyć się nadmiaru wody w doniczce i usprawnić dostęp tlenu do korzeni nie zapominajmy drenażu z keramzytu, perlitu lub potłuczonej ceramiki.
11. Korzenie i część łodygi zasypujemy ziemią do wysokości ok 1,5 cm od górnej krawędzi doniczki, rozbijając wszystkie większe grudki ziemi.
12. Daj czas rozgościć się w nowych progach roślinie. Niech czerpie wartości odżywcze ze świeżego, odżywczego podłoża. Odżywki i nawozy stosujemy po około 3-4 tygodniach aklimatyzacji.
13. Wszystkie nowo pozyskane łupy- rośliny z marketów, wymianek oraz tzw okazje uszczknięte ukradkiem, bo „kradzione nie tuczy” dobrze oglądamy, gdyż w euforii łatwo nie zauważyć pasażerów na gapę. Ja osobiście preferuję 2 tygodniową kwarantannę w zależności od źródła pochodzenia rośliny.

Stylowe i oryginalne osłonki oraz doniczki są detalami, które mają moc odmienić charakter każdego pomieszczenia. Ich nowoczesny kształt i intrygujący wygląd oraz kolor idealnie nadają się nie tylko do minimalistycznych wnętrz. Doskonale wpisują się w obowiązujące trendy, a w dodatku wspaniale eksponują kolory i kształty roślin.

By Instytut Designu 50 komentarzy

16 lipca 2018

ZŁAP MNIE JEŚLI POTRAFISZ

Blog, Realizacje

Łapacz snów to dziś popularna ozdoba o charakterze etnicznym, stanowiąca uzupełnienie tak popularnego obecnie stylu BOHO. Łapacze snów, szczególnie te niezwykle proste, doskonale wpisują się również jako dodatek do wnętrz w stylu skandynawskim, a nawet minimalistycznym. Dodają im ciepła, personalizują, są niebanalną dekoracją. Łapacze snów to dziś nie tylko dodatek dekoracyjny mieszkań czy domów, ale też modny motyw, który pojawia się na ubraniach, w biżuterii, a nawet w tatuażach. Skąd się właściwie wzięły w naszej kulturze i jakie jest ich znaczenie?

Ta niezwykła ozdoba, która przez wielu uznawana jest za swoisty amulet, talizman pochodzi z Ameryki Południowej. Prekursorami byli plemienni Indianie, którzy wymyślili i stworzyli łapacze snów. Przypisywali tajemną moc ochrony przed złymi snami oraz wszelkimi negatywnymi mocami.

Typowy łapacz snów to wisząca ozdoba, składająca się z sieci utkanej na okręgu oraz swobodnie zwisających piór, paciorków lub wstążek. Każda z części łapacza ma swoją funkcję. Wierzono, że zawieszony nad posłaniem amulet ma chronić śpiącego przed marami sennymi. I tak kolejno Zły sen miał być filtrowany przez sieć łapacza, a następnie, wraz z pierwszymi promieniami słońca, spłynąć swobodnie po piórach lub wstążkach i pójść w niepamięć. Według niektórych wierzeń, łapacze mają także pomóc w zapamiętywaniu snów, a nawet stać się swego rodzaju tarczą, chroniącą domowników przed wszelakim złem, które miałoby przekroczyć próg domu. Istnieją teorie, że okrągła obręcz łapacza snów symbolizuje zamknięty krąg życia, Ziemię, cztery strony świata. Zaś sieć ma być odpowiednikiem więzi rodzinnych, powiązań krwi, jedności w grupie z najbliższymi.

Nie wierzę specjalnie w zabobony, gusła i inne tego typu historie, mimo iż jako 4-5 latka słuchałam podań i legend polskich czytanych mi przez moją mamę na dobranoc. Mam dość mocno zakorzenione wartości i jestem kiepskim materiałem sekciarskim, który nie specjalnie poddaje się pokusom, chłonąc każde ideologie niekoniecznie je rozumiejąc.

Dlatego też postanowiłam potraktować przepustkę do krainy snu jako uzupełnienie prezentu na chrzciny dla mojej pierwszej i jedynej chrześnicy. Chciałam, aby wykonana przeze mnie własnoręcznie ozdoba, stanowiła uzupełnienie dekoracji pokoju dziecięcego.

Zaopatrzona w miliony metrów wstążek, tasiemek koronkowych, kordonka oraz tamborek zabrałam się do pracy. Największym złodziejem prac okazało się owinięcie metalowej obręczy ciasno kordonkiem. Dzięki temu zabiegowi udało się dostosować kolor obręczy do koloru serwetki, oraz zwiększyć przyczepność dokładanych elementów.

Tradycyjną, wyplataną siatkę łapacza zastąpiłam koronkową serwetką. Należy pamiętać, aby obręcz łapacza była mniejsza o 2-3 centymetry od średnicy serwetki. W ten sposób po jej przywiązaniu zyska się równomierne naciągnięcie serwetki, eksponując tym samym wszystkie jej zdobienia i detale.

Montaż tasiemki- zawieszki wyznaczył środek łapacza po to, aby w jego dolnej części zacząć za pomocą węzła mocującego pojedynczego sznurkiem mocować różnej wielkości tasiemki oraz koronki. Postawiłam na kolor kremowy oraz biały, przełamany kolorem fuksji, który stanowił silny akcent. Tasiemki i wstążki dobrałam o różnej szerokości i deseniu. Na niektóre ze wstążek nawlekłam niesymetrycznie drewniane korale oraz doszyłam kilka satynowych różyczek. Końcówki wstążek satynowych, po przycięciu na odpowiednią długość zabezpieczyłam zapalniczką, aby się nie strzępiły.

Myślę, że taki łapacz snów świetnie nadaje się na prezent dla każdego bez względu na płeć i wiek. W łatwy sposób można go personalizować zmieniając długość i kolory.

By Instytut Designu 16 komentarzy

27 czerwca 2018

CZTERY ŁAPY

Blog, Realizacje

Nikogo chyba nie muszę przekonywać jak ważną rolę w życiu każdego człowieka odgrywa stół. Istota pełnionej przez niego funkcji oraz symbolika z tym związana pozwala mu wysuwać się na pierwszy plan. To przy nim spożywamy wspólnie posiłki, gromadzimy się przy okazji rodzinnych uroczystości stając się wówczas centralnym punktem każdego domu. To przy nim spotykamy się, by odbyć rodzinne narady, decydując o sprawach ważnych i tych mniej ważnych. Stół jednoczy, pozwala utrzymywać międzyludzkie więzi, nie tylko rodzinne, ale również przyjacielskie.
O ważnym znaczeniu stołu możemy się przekonać, czerpiąc informacje z legend, mitów oraz historii religii. Wystarczy rzut oka na historię Ostatniej Wieczerzy, gdy apostołowie zasiadali wokół stołu, a Chrystus zajmował centralne miejsce pośród nich.
Stół jest również bardzo mocno związany z polską tradycją, która nakazuje podejmować gości przy stole suto zastawionym. Trudno o większy i bardziej czytelny symbol polskiej gościnności, znanej powszechnie w Europie i na świecie.
Nie bez znaczenia pozostaje również kształt stołu. Stół prostokątny oferuje miejsce uprzywilejowane, znajdujące się na krótszym boku blatu stołu, przy tzw. jego szczycie. Zajmuje go z reguły głowa rodziny lub osoba najstarsza w rodzinie. Na to miejsce trzeba sobie zasłużyć. Na tych miejscach zasiadają tez często gospodarze domu. Bardzo wyjątkowe znaczenie posiada stół okrągły, przy którym z racji kształtu żadna z siedzących osób nie zajmuje uprzywilejowanej pozycji. Okrągły stół związany jest bardzo mocno z legendą o królu Arturze i jego rycerzach, w której stał się symbolem równości i braterstwa. W Polsce jest silnym symbolem porozumienia narodowego po przeprowadzonych w 1989 roku rozmowach okrągłego stołu. Natomiast zawsze i wszędzie jest symbolem rokowań, a określenie “zasiąść z kimś do stołu rokowań” oznacza po prostu podjąć rozmowy przez strony sporu lub konfliktu.

Zarówno w moim, jak i mojego męża domu rodzinnym wszystko kręciło się wokół stołu. U mnie duży, dębowy z toczonymi nogami, u teściów rozkładany, kuchenny. Oba prostokątne, noszące ślady codziennej, intensywnej eksploracji dodającej im uroku.
Zaspokojenie codziennych, podstawowych funkcji zapewniał nam w naszym wspólnym pożyciu przez kilka lat stół kuchenny z Ikea. Miękkie, sosnowe drewno dzielnie przyjmowało niezliczone ilości rozlanych herbatek, soczków, nadto rys kredek i długopisów powstałych z wielkim rozmachem podczas pracy twórczej małych rączek naszych dzieci. Drewno lekko uginało się pod naciskiem wałkowanego ciasta lub oparciu łokci. Za każdą rysą i plamką stołu, stoi kolejny krok ku samodzielności i dorosłości naszych dzieci. Dlatego, kiedy dojrzeliśmy do zmian niczym śliwki na drzewie, gotowi spaść na miękką trawę w sadzie, zgodnie podjęliśmy decyzję o zakupie nowego – starego stołu. Jednogłośnie w jawnym głosowaniu odrzuciliśmy kandydaturę okrągłego stołu. Bynajmniej nie chodziło tu o dyktatorskie zapędy mojego męża, który mimo „arystokratycznego” pochodzenia monarchą nigdy nie był i chyba nie będzie. Wszystkie wolne księżniczki są ósme lub jedenaste w kolejce do tronu, albo po prostu zajęte. Tak zupełnie na poważnie, w wyborze kształtu bezapelacyjnie pomógł nam niewielki metraż mieszkania, uniemożliwiający swobodne przechadzanie się wokół niego. Paradoksalnie, dużo większy, prostokątny stół stał się bardziej ustawny i funkcjonalny na niedużej przestrzeni.
Sprawnie podjęta decyzja nie przyśpieszyła jednak finalizacji zakupu, a to za sprawą nieuczciwego sprzedawcy, który postanowił pozbyć się mało chodliwego mebla w swoim komisie i przysłał zupełnie inny, nie tylko wizualnie, ale i gabarytowo niepodobny do oferowanego w sieci. Ten, który zakupiłam okazał się być sprzedanym komuś innemu miesiąc wcześniej. Także brawo dla tego Pana za aktualizację oferty. Ponad 2,5 miesiąca zwodził mnie, zapewniając że odbierze ode mnie stół i zwróci pieniądze. Finalnie ponosząc po raz drugi niemałe koszty wysyłki odesłałam mu stół z żądaniem zwrotu pieniędzy. Pan nadal mnie zwodził, więc postanowiłam dać mu ultimatum. Łaskawie miesiąc temu przelał mi zaliczkę na poczet zwrotu należności i cisza… Niestety nie chroni mnie program Ochrony Kupujących, bo to nie ten portal. Zmuszona będę zgłosić sprawę na policję, gdyż gościu potraktował mnie jak pożyczkomat, nadto naraził moją rodzinę na egzystencję z wielką paczką w przedpokoju, bo przecież w każdej chwili łaskawy sprzedawca miał się objawić i go zabrać w cholerę.

W tak zwanym międzyczasie udało mi się znaleźć i nabyć stół dębowy w bardzo przystępnej cenie. To co mnie bardzo cieszyło to fakt, iż za stół mogłam zapłacić przy odbiorze, bo sprzedawca za naprawdę niewielką odpłatnością przywozi meble do domu klienta. Da się??? Ano da się!!!
Duży rozkładany stół w stylu Ludwikowskim o wymiarach 160 x 85cm, a po rozłożeniu 240 x 85 cm został oczyszczony i wypiaskowany, dzięki czemu jeszcze bardziej uwydatnione zostały jego kształt i liczne zdobienia w tym inkrustacje na całym blacie, tworzące niesamowity trójwymiarowy wzór geometryczny.

Niestety podczas piaskowania na blacie powstał niewielki, ale widoczny ubytek, który musiałam uzupełnić jeszcze przed wybarwieniem stołu. Rolę dawcy narządów odegrał tu element sklejkowej skrzynki po owocach, z której za pomocą nożyka modelarskiego wycinałam drobne igiełki. Ubytek wypełniłam klejem do drewna , a następnie dokładałam obok siebie listewki przycinając je na wymiar. Całość docisnęłam, zebrałam nadmiar kleju i pozwoliłam wyschnąć. Dla wyrównania powierzchni i zebrania nadmiaru kleju całość delikatnie zeszlifowałam.

Ze względu na gabaryty i konieczność zabezpieczenia wszystkich elementów drewnianych na czas lakierowania na warsztat pracy zaanektowałam przestrzeń korytarza. I tak skrupulatnie element po elemencie wpierw pokryłam dwoma warstwami lakierobejcy w kolorze jasnego orzechu, której to nadmiar usuwałam bawełnianą ściereczką. Dzięki temu prostemu zabiegowi udało mi się uzyskać efekt trójwymiarowości, gdyż w zagłębieniach i porach drewna pozostał ciut ciemniejszy odcień, naturalnie patynujący drewno. Finalnie całość zabezpieczyłam trzema warstwami lakieru do parkietów o satynowym półmatowym wykończeniu.

Czy symbolika stołu ma dzisiaj jeszcze jakiekolwiek znaczenie? Z całą pewnością mniej lub bardziej nieświadomie przywiązujemy do niej dużą wagę. Chociaż nie jest już tak istotna jak kiedyś. Dziś ważniejszy jest dla nas kształt i wygląd stołu oraz to, w jakim stylu utrzymany jest mebel. Nie da się jednak ukryć, że myślimy też o jego funkcji spajającej i jednoczącej rodzinę. Choćby dlatego zastanawiając się nad wielkością stołu bierzemy pod uwagę miejsca dla naszych gości, zarówno rodziny, jak i przyjaciół. Oczywiście myśląc o tym, możemy mieć na względzie funkcjonalność stołu. Znaczenie symboliczne tego mebla nie powinno być jednak w żadnym wypadku kwestionowane.
Stół jest obiektem znaczącym, łączącym wiele funkcji, cech i znaczeń, miejsce niezliczonej ilości i sytuacji, mający własną tożsamość, tradycję, historię i legendę.

Podsumowując, można zauważyć, że na przestrzeni wieków obniża się znaczenie stołu jako symbolu życia, rycerskości, tradycji, a częściej sprowadza się do ucztowania, a co najwyżej estetyki samego wystroju stołu i sposobu podanych na nim dań.
Jestem świadoma, że wynika to ze specyfiki czasów w jakich żyjemy, ale nie powinno być to usprawiedliwieniem i pretekstem by przy nim wspólnie nie zasiadać. Warto byłoby przywrócić stołowi jego znaczenie kulturowe i wszystko to, co dawniej oznaczało np. kulturę obyczajów, ciągłość tradycji, szacunek dla biesiadników, tak aby stół zawsze łączył, a nie dzielił.

By Instytut Designu 63 komentarze

12 czerwca 2018

MEETBLOGIN 2018

Blog, Inspiracje

Minął ponad tydzień od mojego powrotu z Łodzi. Mimo, iż podróż powrotna była ciężka, głównie za sprawą przykrych informacji, jakie dotarły do mnie w pociągu w drodze powrotnej. Perspektywa zmierzenia się z trudnymi wyborami i decyzjami, jakie czekały mnie po powrocie do domu nie napawała optymizmem. Tak to niestety w życiu bywa. Z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że te kilka dni pozwoliło mi ochłonąć i do relacji podejść z lekkim dystansem.

Do Łodzi udałam się na Łódź Design Festival, coroczną imprezę skupiającą w jednym miejscu designerów, projektantów, architektów, oraz blogerów wnętrzarskich. Mnie przypadało w udziale uczestnictwo w Meetblogin 2018, imprezie współtowarzyszącej Festivalowi. O samym Festivalu jak również o Meetblogin słyszałam dużo dobrych opinii, dlatego bez wahania po otrzymaniu potwierdzenia uczestnictwa dokonałam rezerwacji w hotelu i odliczałam dni do wyjazdu. Rok wcześniej zaliczyłam na pełnym spontanie jednodniowy trip po Łodzi, i nie ukrywam, że już wtedy mocno mnie zauroczyła. Pełna nadziei na rozwój tego romansu ruszyłam bladym świtem do Łodzi.

Gdzieś na nitce między Zawierciem, a Częstochową dosiadła się moja psiapsiółka i wspólnie ruszyłyśmy ku przygodzie. Pierwszy szok zafundował mi dworzec Łódź Fabryczna. Funkcjonujący po rozbudowie/ przebudowie od niemal dwóch lat, którego płyta denna ma powierzchnię 65 tysięcy mkw, a do budowy całej trzy poziomowej konstrukcji wykorzystano 750 tysięcy m3 betonu i 70 tysięcy ton stali świeci pustkami. Niemożliwe myślę, pewnie gdzieś są ci ludzie na jednym z trzech poziomów dworca lub na łączących je 24 schodach ruchomych albo 14 windach ?? No nie ma nikogo, lokale puste, a kartki wielkości A4 informują, że jest możliwość ich wynajęcia, ale robią to tak delikatnie i nienachalnie, by przypadkiem nikt nie zauważył ich potencjału. Po kiego grzyba zatem, z placu budowy wywozi się blisko 2 miliony m3 ziemi i doprowadza ruch do czterech peronów na głębokości 16,5 m pod ziemią, aby ułożyć 12 km zelektryfikowanych torów??? No to jest istna zagadka. Szklany dach, przez który wpadają pod różnym kątem promienie słoneczne, przestrzeń, okładzina kamienna, stalowe i szklane elementy wykończenia oraz liczne, kolorowe murale stanowią świetny plener do zdjęć o każdej porze dnia. Czyściutko, że aż się chce przemknąć na paluszkach, żeby nie podeptać – w końcu kto i jak ma nabrudzić skoro dworzec świeci pustkami?

Drogę do hotelu postanowiłyśmy przebyć na nogach, by choć trochę liznąć łódzkiej architektury. Plan dnia był dość napięty, bo już o 12.00 startowały pierwsze wykłady, a chciałyśmy się jeszcze zakwaterować i przepakować.

Praktycznie w punkt trafiłyśmy na Tymienieckiego 3, gdzie cyklicznie co roku odbywa się Łódź Design Festival. Art_Inkubator powstał w trzech budynkach, z których jeden z nich należy do najwcześniejszych w Polsce konstrukcji żelbetonowych. Zostały zbudowane w latach 1887-1910. Służyły jako magazyny tkanin: surowych i wykończonych. Pomysł na remont dawnych magazynów opierał się na zachowaniu, w możliwie największym stopniu, oryginalnych elementów. Dzięki temu nowoczesne wnętrza koegzystują z ponad stuletnimi posadzkami, klatkami schodowymi, czy ślusarką drzwiową.

Nie da się ukryć, że podczas rewitalizacji zachowano relikty pierwotnego układu funkcjonalnego i technologicznego, przywrócono oryginalny kształt i wystrój elewacji. W miarę możliwości zachowano oryginalną ślusarkę, posadzki z płyt żeliwnych, podłogi drewniane i ceglane. Na niemal siedmiu tysiącach metrów kwadratowych powstały biura, galerie, pracownie, sale konferencyjne i wystawiennicze.W takim miejscu jak te, nie trudno pobudzić wszystkie zmysły, kreatywność i radość z tworzenia czegoś nowego ze starego. Jak dla mnie raj na ziemi, choć jestem tu pierwszy raz i jeszcze nie weszłam do naszej sali warsztatowej.

Piątek zaczęliśmy z wysokiego C, gdyż na pierwszy ogień poszły warsztaty Taste of life, których organizatorem jest marka Barlinek. W sali roznosi się zapach czekolady, co wróżyć mogło jedynie pyszną zabawę. W zasadzie żadna z uczestniczek nie miała wcześniej okazji przygotowywać własnoręcznie pralin. A tu proszę śmiech, gwar i podjadanie słodkości towarzyszyło prezentacji najnowszego asortymentu Barlinka oraz filozofii Firmy. Brawo Barlinek za politykę pro eco. Zapraszamy w Beskid Śląski i Żywiecki.

Krótką przerwę przed kolejnymi warsztatami wykorzystałam na rozmowy z uczestniczkami i łyk dobrej kawy, aby następnie zgłębić Istotę światła w skandynawskiej tradycji. To wszystko na warsztatach przybliżyła nam marka Markslojd. Warsztaty te zobrazowały ile indywidualności siedzi na sali. Wycinane, malowane, kąpane w brokacie lampki po zaświeceniu tworzyły niesamowity klimat, który towarzyszył nam aż do niedzieli. Po zakończonych warsztatach udałyśmy się na kuratorskie zwiedzanie wystaw, a było na czym oko zawiesić i o czym podyskutować też było.

REFLEKSJE to motyw przewodni tegorocznej edycji, który prowokuje do krytycznego spojrzenia na współczesny design. Pierwszym obszarem jest relacja człowieka z technologią. Jak pisała Wisława Szymborska:

„Żyjemy dłużej, ale mniej dokładnie i krótszymi zdaniami. Podróżujemy szybciej, częściej, dalej,

choć zamiast wspomnień przywozimy slajdy”.

Nothing but Flower to wystawa o mocnej sile przekazu, w punkt określona przez temat przewodni tegorocznego Łódź Design Festival – Refleksje. Przyszłość widziana w czarnych barwach, problem przemijania, przeludnienia oraz nieuchronnej śmierci. Koncepcja autorów oraz sposób prezentacji poszczególnych instalacji wywołała wiele kontrowersji, dyskusje w kuluarach na jej temat nie milkły przez cały weekend.

Mark Stucenoom w swoim projekcie „21 grams” przedstawia jak uporać się ze stratą bliskiej osoby lub jak zmniejszyć ból przywołując jak najbardziej realne wspomnienia za pomocą małego zestawu do podróży w czasie. Pudełko umożliwia trzymanie iPhona z ulubioną muzyką oraz rozpylacz perfum jakich używała zmarła osoba, chusteczkę do wycierania łez oraz co najważniejsze pojemnik- urnę o dwuznacznym kształcie w którym zamknięte jest 21 gram prochów. Wszystko zamknięte na kluczyk, który wraz z łańcuszkiem tworzy rodzaj biżuterii.

Mocny przekaz niósł ze sobą projekt Voltaic Realism, Fujita Keisuke gdzie na pierwszy plan wysuwa się duży kawałek węgla, którego bryła traci 0,0054 grama za każdym razem , gdy ktoś za pomocą mediów społecznościowych komunikuje, że chce umrzeć.

Człowiek jako inkubator ratuje ginące gatunki zwierząt, tym samym zapewniając byt i przetrwanie gwarantując sobie pożywienie w przyszłości. Wszystko za sprawą inseminacji kobiety tworząc krzyżówkę z innymi gatunkami zwierząt. Jak dla mnie to zdecydowanie za dużo.

Wpływ robotyki i automatyki na nasze życie oraz ich ingerencja. Świat ludzi zdominowany przez robot. Zaburzenie równowagi w relacjach powoduje, że robot odbywa karę przepisując w kółko „I must not hurt humans”. O tym Filipe Vilas-Boas

W przeszklonym łączniku dwóch budynków napotkać można było ekspozycję Manufaktury w Nieborowie, założonej w 1881 roku. Fabryka Fajansów Artystycznych i Pieców Kaflowych stawiająca na tradycję. Manufaktura w Nieborowie to jedyne miejsce w Polsce, w którym majolika tworzona jest przy wykorzystaniu tradycyjnych technologii z lokalnych materiałów. Dla mnie jako „rzemieślnika” to bardzo ważny aspekt, godny mianem mistrza. Piękne, delikatne wzory oraz stare sprawdzone receptury to chyba najlepsza z możliwych mieszanek.

Mam wrażenie, że ceramika i porcelana zdominowała Festival, gdyż następna, spora wystawa Kółko / Kropka / Kreska zebrała w jednym miejscu trzy dolnośląskie manufaktury: Fabryka Naczyń Kamionkowych „Manufaktura” z Bolesławca, Huta Julia z Piechowic i Fabryka Porcelany Kristoff z Wałbrzycha. Wyeksponowane w ciekawy sposób kieliszki kryształowe, karafki, talerze, dzbanki, filiżanki. Dodatkową atrakcją była możliwość pomalowania porcelanowych kubków, misek i talerzy własnoręcznie pod okiem pracownicy Manufaktury z Bolesławca tymi samymi metodami i narzędziami jakimi robią to na co dzień wykwalifikowani pracownicy.

Odwiedzających Festival z dziećmi czekała duża porcja nauki przez zabawę na przygotowanej przez Polę Amber, Joannę Studzińską i Małgosię Żmijską. Tematem przewodnim była Polska.

Wystawa must have to plebiscyt odbywający się raz do roku, od początku istnienia ŁDF, wyróżniający najlepsze polskie wdrożenia pochodzące od polskich projektantów i producentów. Odzwierciedla najważniejsze trendy w polskim projektowaniu. Nagroda to nieodpłatnie nadawany znak jakości, którym polskie firmy mogą posługiwać się w kraju i za granicą. Powstał, by upowszechnić dobry polski design i dzięki temu proponować rodzimy biznes oraz projektantów. Moją uwagę szczególnie zwróciły:

stolik kawowy puzzle Gradient projekt Magdaleny Jasińskiej wykonany przez Wood& Paper,
kolekcja „Symetria” by Bartek Meyor dla Manufaktury w Bolesławcu,
szafka LOWBO projekt Max Kobiela wykonanie Phormy,

Konkurs i wystawa make me!to kluczowy element Łódź Design Festival. Jest to jeden z najważniejszych międzynarodowych konkursów dla projektantów młodego pokolenia. Adresowany jest nie tylko do designerów, ale także adeptów kierunków artystycznych i projektowych. Dedykowany wszystkim, których do procesu projektowego zapala impuls wywołany dostrzeżeniem potrzeby lub problemu. Poprzeczka konkursu została wysoko postawiona, bo stawka za wygrana wysoka 50 000 złotych i stanowi wsparcie młodych projektantów, którzy są gotowi do startu. Spore zamieszanie na wystawie sprawiły zwiedzającym opisy autorów poszczególnych prac rozsiane po słupach i ściankach w niezrozumiałym dla mnie chaosie. A może był to celowy zabieg???

Także, ten….. jak na jedno popołudnie końska dawka wrażeń, emocji i impulsów, żeby nie powiedzieć, zabójcza. Mimo fizycznego zmęczenia, które zatrzymało mnie w pokoju hotelowym, nie udało mi się szybko zasnąć.

Obudziłam się z potwornym bólem głowy, i nie był to kac, no chyba, że nominowany w kategorii emocjonalnej. Pobudzone do granic możliwości zakończenia nerwowe iskrzyły i tarły powodując zwarcie. Nie byłam w stanie wymyślić nic lepszego niż spacer. Szybka kawa skoro świt i o 7.00 ran, puki na Piotrkowskiej jeszcze pusto wybrałyśmy się ze współlokatorką na mały photo tour. W kadrach zatrzymałyśmy zarówno odnowione perełki architektury, liczne murale, ale i podwórza oraz bramy, do których raczej nikt nie zagląda, a już z pewnością wycieczki z przewodnikiem. Szybkie śniadanie po powrocie do hotelu, a następnie kierunek Festival.

Drugi dzień zaczęliśmy od power speach w tym między innymi naszej koleżanki Dagmary Jakubczyk, która w pełen pasji i zaangażowania sposób wyjaśniła słuchaczom czym jest cybernetyka i jaki ona ma wpływ na projektowanie i tworzenie designu. Cybernetyka jest bardzo często kojarzona z komputerami oraz robotami. Tymczasem jest to nauka wyjaśniająca, jak działa system, a systemem jest wybrany fragment rzeczywistości – od maszyny po człowieka. To był zdecydowanie dzień Dagmary, bo jak się później okazało nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa tego dnia. Po wykładzie śpiesznym krokiem udaliśmy się na warsztaty. Tym razem warsztaty Wokół stołu- set it up! z marką Tghome to najlepszy sposób na rozpoczęcie dnia. Szeroki asortyment naczyń, sztućców oraz dodatków pozwoliły stworzyć siedem niesamowitych i niepowtarzalnych stołów, każdy o innej tematyce. Współpraca zawsze się opłaca. Nasz stolik wylosował temat „soul of earth”. Postawiliśmy zatem na żywioły, a poszczególne elementy zastawy, sztućców i dekoracji symbolizowały wodę, ziemię, powietrze.

Przerwę pomiędzy warsztatami wykorzystałam na zapoznanie się z wystawą klasyków skandynawskiego designu takimi jak Bojesen, Stelton, Menu… wszystko dzięki marce Rodan- dystrybutora wielu cenionych i prestiżowych, skandynawskich marek.

Nie każdemu pisane jest w gwiazdach projektowanie nowej kolekcję płytek dla Ceramiki Paradyż Moodworks – Modern Reflection . Dzięki pobudzonej do granic możliwości kreatywności i umiejętności pracy w zespole udało nam się zaprojektować aż dwa warianty płytek. W pierwszym wariancie na białych i czarnych płytkach naniesione zostały złote, czarne i zielone linie tworzące odcisk siatki. Drugi wariant, bardziej ekstrawagancki i szalony to wersja popularnych gier “kółko- krzyżyk” lub “statki” na dekorach, polecane i sprzedawane w dalekiej przyszłości z markerami suchościeralnymi. Wszak niektórzy spędzają tyle czasu w łazience, że czasami trzeba go odpowiednio zagospodarować.

Dagmara Jakubczak dla marki Purmo poprowadziła ciekawy wykład o tym , że użytkowe elementy wystroju wnętrz też potrafią być design, stanowiąc małe dzieła sztuki dostępne w wielu kolorach, w tym wałkowanym głośno Ultra Violet.

Niedziela to czas powrotów i pożegnań, lecz nim wszyscy wyruszyli w drogę powrotną marka Rosenthal umożliwiła nam spersonalizowanie delikatnych i kruchych figurek aniołków. Mimo, iż kończący się weekend był pasmem wyzwań, inspiracji i refleksji udało się uczestnikom Meetblogin 2018 wspiąć się na wyżyny kreatywności i stworzyć małe, często przekorne dzieła sztuki.

Wyciszenie i pełne skupienie gwarantowały warsztaty z dekoruj.pl. Wycinanie i tworzenie geometrycznych brył dekoracyjnych, finalnie tworzących unikatowe ozdoby ścienne.
Last but not least i Ola Munzar właściciel marki Plankton oraz wykładowca ASP w Warszawie na samo zakończenie przybliża w humorystyczny i obfity w anegdoty, świat materiałów, zachęcając do łamania schematów i schodzenia z utartych ścieżek w procesie tworzenia i projektowania.

Łódź Design Festival to wydarzenie, na którym inspiracji poszukiwać mogą projektanci, architekci, przedstawiciele zawodów kreatywnych, ale przede wszystkim każdy zainteresowany kulturą i zmianami jakie zachodzą w naszym otoczeniu. Jest najbardziej opiniotwórczym wydarzeniem poświęconym wzornictwu w Europie Środkowo-Wschodniej. Program wystaw, wykładów i warsztatów pozwala na zaprezentowanie dobrze zaprojektowanych przedmiotów, ale przede wszystkim na stawianie pytań oraz przybliżanie najważniejszych trendów i wyzwań wpływających na współczesne wzornictwo. Festiwalu przyjrzą się celebracji pracy ręcznej i rzemieślniczej, a także wartościom, jakie za sobą niesie – poza korzyściami czysto użytkowymi. Z drugiej strony przypomniana zostanie wyjątkowość posiadanych przedmiotów, będących owocem pracy twórczej.

I my blogerzy, influenserzy, twórcy i pasjonaci dobrego designu mamy okazję spotkać się w mniejszym, ale jakże zacnym gronie, aby tworzyć, łączyć, mieszać oraz zaskakiwać. Dzięki doświadczeniu i organizacji Uli Michalak oraz ciekawie dobranej tematyce warsztatów i wykładów każdy może wnosić nowe tchnienie i niezliczone pokłady energii w swoją pracę – pasję.

By Instytut Designu 47 komentarzy

19 maja 2018

BAROKIEM O ŚCIANĘ

Blog, Realizacje

Staram się często używany slogan ” kolorowych snów” interpretować dosłownie. Dlatego też większość dodatków i elementów wyposażenia sypialni dominuje w intensywnych barwach i nieszablonowy rozwiązaniach, dając kłam teorii, że w sypialni mało się dzieje i wieje nudą. Sypialnia jest w przeciwieństwie do salonu z aneksem kuchennym naszą strefę prywatną z ograniczonym dostępem osób trzecich. Mogę w niej dowolnie eksperymentować, sięgając często po nieoczywiste rozwiązania, nie atakując tym samym gości mocnym nasyceniem barw, oczopląsem i nasilającą się migreną. Realizuje swoje fantazje wystawiając je na ewentualną krytykę nielicznej loży szyderców.
Jak tylko zobaczyłam tą ramę w popularnym sklepie meblowym postanowiłam ją mieć. Ceny i nazwy nie będę Wam tu linkować. Skoro udało Wam się tu trafić i czytacie mój post, to z prawdopodobieństwem równym 100% traficie na stronę skandynawskiego potentata meblowego za pomocą wyszukiwarek.

Rzeczona rama dostępna była jedynie w dwóch wariantach kolorystycznych. Jak to śpiewa nieśmiertelne KOMBI- tylko black & white. Z czego black było lustrem i w dużej mierze pomogło mi dokonać niezwykle trudnego wyboru jakim był zakup ramy pod obraz, bo z taką misją udałam się na zakupy. Zaoszczędzony czas podczas zakupów mogłam rozmienić na drobne, debatując godzinami co włożyć w tak zacne ramy.

Miejsce na obraz w standardowych wymiarach 40 x 50 cm daje spore możliwości wyboru grafik, a sama rama w stylu późnego baroku stanowi mocny i wyraźny akcent na każdej ze ścian, zajmując sporą jej część. Ponieważ jedna ze ścian w sypialni pomalowana jest farbą o komercyjnie brzmiącej nazwie ” mglisty poranek” pewnym było, aby ten rozbielony do granic możliwości szary przełamać w radykalny sposób. Z pomocą przyszła mi farba w spray’u w kolorze ciemnej fuksji. Jak określa ten kolor mój mąż – buraczkowy. Na co ja mu powtarzam z uporem maniaka, że ciągnie swój do swego. Z reszta nauka rozróżniania kolorów przez mężczyzn jest tak samo bezsensowne i nie produktywne, jak dojenie barana.

Źródło: Printerest, Autor: Rafał Wechterowicz

Od samego początku, z tyłu głowy kiełkował mi pomysł, aby w ramę włożyć portret przodka, ale nie faceta. Zafascynowana grafikami Rafała Wechterowicza, oczami wyobraźni widziałam jeden z jego projektów na swojej ścianie, pod bardzo wdzięczna nazwą VooDoo. Zasmucił mnie jednak fakt, iż tak znany i ceniony ilustrator, projektujący okładki płyt i plakaty dla Behemoth, Slayer, Lady Gagi lub Rolling Stones nie ma swojego sklepu internetowego, gdzie można by zakupić plik w dobrej rozdzielczości i móc wydrukować na dowolnym formacie??? No, ale czego człowiek nie zrobi, żeby choć częściowo zrealizować swój cel.
Postanowiłam nie porzucać całkowicie pomysłu i poświęcić jedną z koszulek z grafika jego autorstwa. Serce krwawiło, gdy wprawnie odcinałam niepotrzebne jej elementy. Otuchy dodawała myśl, że to cel nadrzędny.

Rozłożywszy grafikę na pleckach ramy, nie przykładając szczególnej wagi do koloru nici, ani splotu, połączyłam przeciwlegle końce materiału luzując lub naprężając nić. W ten sposób zyskałam pewność, że nic nie będzie się rolo i marszczyć przy montowaniu szkła i ramy.
Myślę z perspektywy czasu, że grafika biało czarna sprawdziła się idealnie, a mechaniczna ćma z intensywnym kolorem ramy i tak stanowi dość nieoczywiste połączenie.

Ps. Panie Rafale trzymam kciuki za sklep ?.

By Instytut Designu 92 komentarze

6 maja 2018

Poznańska Palmiarnia

Blog, Inspiracje

O tym, że mam jobla, hyzia lub jak kto woli jaram się kwiatami wie wiele osób, a szczególnie najdotkliwiej odczuwa to ślubny dostając obstrukcji, gdy wnoszę kolejnego kwiatka do domu lub otwieram przesyłkę zawierającą szczepkę zamówionej lub zamienionej rośliny. Dolegliwości nieznacznie ustępują, kiedy rozdaję jakieś rośliny lub zgodnie z powiedzeniem „ co z oczu to z serca” wynoszę je do pracy.

Nie jestem absolutnie autorytetem w dziedzinie botaniki, nie kończyłam szkół rolniczych, owszem zdarza się, że uprawiam, …. ale bez dewiacji :p

W celu poszerzenia wiedzy korzystam niczym u roślin z mechanizmu osmozy, aby wchłonąć jak największą ilość wiedzy na ich temat. W procesie transpiracji część tej wiedzy wyparowuje, ale za to dzięki fotosyntezie i regularnemu nawożeniu umysłu, udaje mi się zaimplementować część wiedzy, a w konsekwencji hodować całkiem fajne gatunki.

Jak na wnętrzarską blogierkę przystało, podążając za nie słabnącym trendem Jungle przy okazji Blog Conference Poznań postawiłam sobie za cel zwiedzenie Poznańskiej Palmiarni.

Palmiarnia Poznańska jest dydaktyczno- wystawową placówką botaniczną znajdującą się w Parku Wilsona. Zajmuje blisko 4600 mkw, łącznie w 12 pawilonach. Część z nich jest niedostępna dla zwiedzających, gdyż w nich rozmnaża się rośliny. Na zwiedzających czeka około 1100 gatunków roślin, a w akwarium 170 gatunków ryb oraz około 50 gatunków roślin wodnych. Palmiarnia Poznańska jest największą w kraju i jedną z największych w Europie.

Jej historia powstania sięga początków XX wieku, tj 1910r. Mimo działań wojennych i zniszczeniu prawie całej kolekcji roślin, obecny jej zbiór pochodzi z likwidowanych majątków ziemskich, darowizn licznych firm i instytucji państwowych.

Już same statystyki robią ogromne wrażenie, natomiast to, co znajduje się w środku wywołuje ślinotok oraz powoduje szorowanie szczęką po podłodze z przewlekłą niemożnością jej zebrania.

Każdy kolejny krok przemierzony wyznaczonymi do zwiedzania alejkami zmienia diametralnie obraz i kreuje nową rzeczywistość. Kiedy już myślisz, że zobaczyłeś wszystko i nic Cię nie zaskoczy, okazuje się, że za rogiem czeka kolejna niespodzianka.

Wszechobecna zieleń w setkach odcieni o intensywnych i nasyconych barwach. Różnorodność kształtów i wielkość liści. Śpiew egzotycznych ptaków w oddali, szum zaaranżowanych wodospadów przenosi w jednej chwili na odległy kontynent. Stworzona na potrzeby najbardziej egzotycznych gatunków roślin stacja uzdatniania wody, zapewnia obiektowi wodę o optymalnych tropikalnych parametrach. Zmodernizowana kotłownia oraz instalacja zamgławiania utrzymują niezbędny poziom wilgotności i stałe, równomierne temperatury umożliwiająca uprawę wymagających roślin. Zarówno stalowo- aluminiowa konstrukcja szklarni, jak i przebiegająca instalacja elektryczna i grzewcza, z licznymi, dużymi zaworami nadawała całości industrialnego look’u.

Wśród tłumów rozpoznamy kakaowca właściwego, którego pomarańczowe owoce to jagody, które wyrastają bezpośrednio z pnia, sagowca afrykańskiego, którego kłodzina dorasta do 6 m wysokości i ma 60 cm średnicy, palmę butelkową lub miodowa, która osiąga ponad 30 metrów wysokości i jest najwolniej rosnącą palmą na świecie. Dąb korkowy z którego produkuje się korki do butelek, filodendony, papirus, lilie, draceny, juki, kaktusy, fikusy, paprocie.

Rozleniwione i w pełni oswojone motyle z ogromnym parciem na szkło, skutecznie na moment odciągały uwagę od roślin, po czym na nowo ją przykuwały wznosząc się wysoko. A tam wysoko otwierał się widok na najwyższe i największe z roślin, które wymuszały zastygnięcie w nienaturalnej pozie z odchyloną maksymalnie głową do tyłu. I tu drodzy Panowie przychodzi ten moment, w którym jasno i wyraźnie należy podkreślić, że wielkość ma jednak znaczenie.

Istotną rolę bez wątpienia odgrywa też wpadające światło, które absorbowane przez większe rośliny, spływa w niższe partie niczym okruchy z pańskiego stołu. Miałyśmy to szczęście, iż zwiedzaliśmy palmiarnie w ciepły i słoneczny dzień, tym samym podziwiając grę światła i cienia.

Do budynku palmiarni dotarłyśmy na 1,5h przed zamknięciem i mimo iż, dostępna dla zwiedzających jest ekspozycja dydaktyczna, akwarium z licznymi gatunkami ryb i kawiarnia to cały ten czas poświęciłyśmy roślinom. Wychodząc tuż przed zamknięciem czułam ogromną satysfakcję, ale i niedosyt spowodowany deficytem czasu.

Bez wątpienia poznańska Palmiarnia jest miejscem wyjątkowym, magicznym i niezapomnianym.

Miejscem, do którego warto przyjechać z rodziną. Łatwo wówczas przekonać męża, że ta upychana na parapetach, kwietnikach, półkach i stojakach domowa jungla jest tak naprawdę niczym. Wilk wtedy syty i owca jakby bardziej cała.

By Instytut Designu 80 komentarzy

19 kwietnia 2018

Nawet Księżniczka o porządek dbać musi

Blog, Realizacje

W słowniku synonimów języka polskiego dla słowa bałagan znajduje się 196 synonimów. Synonimy te zostały podzielone na 16 grup znaczeniowych, jednakże do najbardziej popularnych zaliczamy m.in. bezład, burdel, chlew, gnojowisko, kram, nieład, nieporządek, pobojowisko, stajnia Augiasza, syf, śmietnik. Czy w każdym domu, w którym mieszkają dzieci panuje wieczny bałagan??

Sprzątanie przy dzieciach jest jak jedzenie czekoladek i mycie zębów jednocześnie 🙂

Nie zwalniające nawet na moment tempo życia, ciągły pośpiech i chaos sprawiają, iż prawie zupełnie nie przywiązujemy uwagi do tego, jak ten codzienny szał wkrada się w nasze życie. Ilość obowiązków jakie narzucamy sobie lub zostają nam narzucone przez innych, kurczący się niczym kaszmirowy sweterek w pralce czas przelatuje nam przez palce. Odkładane na później pranie, prasowanie, tysiące zabawek, duże ilości kosmetyków oraz miliony innych pierdół nabywanych w pośpiechu powodują, iż chaos z zewnątrz zapraszamy ochoczo pod nasze strzechy.

O tym, jak ważna bywa każda minuta, zwłaszcza rano, kiedy to za wszelką cenę próbujemy punktualnie wyjść z domu, aby w drodze do pracy porozwozić dzieciaki lub zrobić zakupy. Wtedy to najczęściej w dzikim szale niczym u Podkowińskiego szukamy z pozoru mało istotnych rzeczy. Ile razy z ręką na sercu Twe dziecię nie może znaleźć ulubionego samochodzika lub kucyka??? Nerwowo szukasz, przekopując tony zabawek, próbując jak najszybciej zmyć grymas niezadowolenia z buzi Twej latorośli lub powstrzymać histeryczny płacz doprowadzający w konsekwencji do szewskiej pasji. A może zdarza się, gdy zaspana wstajesz w nocy do obudzonego dziecka, bo gorączka, bo potwór w szafie itp. Suniesz lekko na granicy pomiędzy snem a jawa, do czasu kiedy nie podjedziesz na rozrzuconych na podłodze kredkach lub koralikach. Dlaczego, mimo nieodpartej chęci pomalowania ust jakąś czaderską pomadką często tocząc ciężką wewnętrzną walkę, po chwili rezygnujemy lub bezskutecznie próbujemy ujarzmić niesforna grzywnę szukąjac wsuwek, spinek i diabli wiedzą czego jeszcze.

A gdyby rzucić to wszystko w te diabły i wyjechać w Bieszczady???

A może po prostu zwolnić na chwilę, łapiąc głęboki wdech, spróbować okiełznać bałagan w koło i zamknąć go w małe, zgrabne pudełeczko??? Mnie się udało. Tobie również się uda.

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i lasami …. kiedy jako szczęśliwa matka jedynaka postanowiłam mojemu synkowi zrobić szafeczkę na kredki, flamastry i inne szpargały. Tematem przewodnim były kotki i pieski w intensywnych kolorach. Do malowania użyłam farb akrylowych w 3 kolorach. Po malowaniu korpus wraz z szufladkami przyodziałam zwierzakami używając do tego techniki decqupage. Aby całość nie była zbyt pstrokata połowę szuflad pomalowanych na biało, a następnie ozdobiłam je ręcznie rysowanymi : szkieletem rybki, kością oraz łapa psa. Całość utrwaliłam kilkoma warstwami lakieru. Trwałość lakieru okazała się na tyle skuteczna, gdyż wytrzymała garażowanie resoraków, a teraz z powodzeniem mieści liczna kolekcje figurek PetShop oraz MyLittlePony mojej córki.

W tej samej technice do naszej łazienki przygotowałam organizery z motywami New York i Marylin Monroe. Motywy dekoracyjne, trochę takie ponadczasowe idealnie komponują się z bezpiecznie zaprojektowana w bezach i drewnie łazienka. Kilkukrotne malowanie cienką warstwa lakieru lekko rozcieńczonego z woda należycie zabezpieczyło organizery, które mimo ciągłej wilgoci i pary królującej w tymże pomieszczeniu zachowały swoje właściwości i estetykę, dzielnie stojąc na straży ładu i porządku ułatwiając poranną i wieczorną toaletę.

Przez zupełny przypadek, po malowaniu stołu w puszce ostała się resztka farby kredowej w śladowych wręcz ilościach. Postanowiłam wałkiem przemalować małą komódkę na biało i poeksperymentować z szablonami. Każdą z szufladek ozdobiłam w inny sposób, a dzięki malowaniu zupełnymi resztkami łatwo było uzyskać efekt cieniowania. Biel ładnie skomponowała się z brudnym różem. Całość dla odmiany zabezpieczyłam woskiem, otrzymując bardziej matowe, satynowe wykończenie. Początkowo mebelek miał być na użytek córki, ale ostatecznie wylądowała na komodzie w mojej sypialni, a wraz z nią cała moja kolekcja kolczyków, naszyjników, broszek i bransoletek.

Ta samą metodą wykonałam mniejszą, cztero szufladkowa komódkę dla siostrzenicy męża na jej piąte urodziny. Z tą subtelną różnicą, iż postawiłam na turkusowy kolor, stopniowo go rozjaśniając białym aby otrzymać miętowy odcień. Analogicznie całość zabezpieczyłam woskiem.

Pomysł na prezent dla 5 latki okazał się na tyle fajny i trafiony w punkt, że postanowiłam zrobić taki też mojej córce. Korzystając z z okazji zbliżających się imienin, kupiłam jej w prezencie duży organizer, tej samej wielkości, co mój na biżuterię. Wiadomo, duża komódka równa się duży projekt, więc do współpracy zaprosiłam moją córcie. Wspólnie zabraliśmy się do roboty, dzieląc zadanie między siebie.

Do pomalowania wszystkich elementów wybrałyśmy farby akrylowe w kolorze jasnego różu, błękitu oraz bieli. Farby aplikowała małym wałeczkiem Konstancja losowo dobierając kolory poszczególnych szufladek.

Zgodnie uznałyśmy, że dekoracja zwykłym szablonem to za mało. Wspólnie wpadłyśmy na pomysł, aby nadać mebelkowi look glam i więcej blichtu. Wszyscy wiemy, jak małe księżniczki kochają brokat. Na świeżo pomalowany element z pomocą szablonu, póki jeszcze farba nie wyschła sypałyśmy brokat w tym samym kolorze co malunek, aby wydobyć głębię i nadać chłodnego, kryształowego efektu niczym w Krainie Lodu. Po wyschnięciu farby, należało zabezpieczyć organizer w delikatny sposób, aby nie obsypać lub rozmazać brokatu. Pierwsza warstwa lakieru została nałożona małym pędzelkiem, tylko w miejscach gdzie był brokat. Dopiero po zastygnięciu brokatu szerokim pędzlem nałożyłyśmy kolejne warstwy lakieru.

I tak w zasadzie cała zabawa mogłaby się skończyć, lecz obie czułyśmy lekki niedosyt. Nasza wariacja na temat Królowej Elzy i jej twierdzy z lodu, nie miała pałacowego wyglądu. Udało mi się dobrać do organizera małe, bukowe, ludwikowskie nóżki o wysokości około 10 cm, które pomalowałam i polakierowałam w tych samych kolorach. Dla przekory na dwa różne kolory, a następnie za pomocą niewielkich wkrętów i kleju do drewna zamontowałam do korpusu.

Obie jesteśmy bardzo zadowolone z efektu naszej wspólnej pracy oraz wspólnie spędzonego czasu.

By Instytut Designu 66 komentarzy

Listopad 2018
P	W	Ś	C	P	S	N
« Wrz
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30