Tag: instytutdesignu

9 sierpnia 2018

KRÓTKI WPIS O PRZESADZANIU

Każdy z nas w większym lub mniejszym stopniu ma skłonności do przesadzania. Zbiór synonimów słowa przesadzanie jest tak obszerny, że nie sposób zawrzeć tego w jednym poście. Jednak pozwólcie, że na potrzeby tych rozważań przytoczę kilka najlepszych :
picowanie, szachrowanie, agrawacja, egzageracja, hiperbola, przesadyzm, wyolbrzymienie, brak umiaru, nadużywanie, przeciąganie struny, przegięcie, przesada, rozpusta, koloryzowanie, mistyfikowanie, zmyślanie, demonizowanie, przejaskrawianie, manipulacja, nieuczciwe interesy, oszustwo, skandal, spekulacja, szachrajstwo.
Zdziwieni?? Ja początkowo również. Jednak im dłużej przyglądałam się wyświetlonym na ekranie monitora słowom, tym więcej znajdowałam zastosowań w temacie, nad którym chciałam się pochylić w kontekście szeroko pojętego designu, aranżacji wnętrz i dodatków. Pojęcie przesadzania ma z tym wiele wspólnego, choć może jeszcze tego nie czujecie…

Nie ma nic bardziej pierwotnego i bliższego człowiekowi niż przyroda. Nie ma też piękniejszego dodatku do wnętrz niż rośliny. Są trendem ponadczasowym – rośliny pasują do każdej aranżacji i pomieszczenia. Monstery, palmy, kaktusy, paprocie, bluszcze – kwiaty na dobre skradły serca stylistów i projektantów wnętrz i dlatego też stały się przedmiotem licznych mistyfikacji oraz manipulacji w celu pozyskania najdorodniejszych i najrzadszych okazów. Rośliny w mieszkaniu sprawiają, że wnętrza nabierają charakteru, a rządni kolejnych okazów, tacy jak np. ja są gotowi prowadzić niekoniecznie uczciwe interesy, zmyślać, nadużywać znajomości, kontaktów oraz spekulować by posiąść szczepkę na organizowanych wymiankach. Już przesadą zupełną i przegięciem struny jest zuchwała kradzież sadzonek z korytarzy budynków użyteczności publicznej czyli Zusu, przychodni lekarskich oraz szkół.

Rośliny mogą nadawać charakteru wnętrzom, oddzielać od siebie pomieszczania, zakrywać mankamenty, bądź optycznie powiększać przestrzeń. Umiejętne i przemyślane dobranie kwiatów, może zmienić dom nie do poznania czyniąc z niego istną świątynię rozpusty pozbawioną zgoła umiaru.

Kwiaty posiadają nie tylko walory estetyczne, ale też korzystne właściwości dla zdrowia. Floryści radzą, aby na co dzień otaczać się roślinnością, ponieważ dobrze wpływa na nasze samopoczucie, pochłania szkodliwe substancje, poprawia wilgotność powietrza, a co najważniejsze, sprawia, że czujemy się zrelaksowani.
Czy zatem w przypadku roślin można przesadzić??? Można, a nawet trzeba, gdyż przesadzanie jest w pewnych sytuacjach wskazane.

Kiedy roślina doniczkowa wymaga przesadzenia?

Korzenie rośliny zaczynają „wychodzić” poza donicę,
Roślina zbyt mocno się rozrosła,
Po podlaniu woda od razu wypływa na podstawkę,
Roślina traci intensywnie zielony kolor,
Wzrost zostaje zahamowany,
Zaczynają opadać liście,
Na glebie tworzy się specyficzny osad,
Ziemia zbiła się w skorupę.

Uwaga! Przesadzenia wymagają również rośliny świeżo zakupione.

Rośliny doniczkowe są najbardziej wdzięcznym dodatkiem, który rozwija się i rozkwita na naszych oczach. Absolutnym dopełnieniem stylizacji są wszelkiego rodzaju donice, wazony, szklane wazy, stare skrzynie, które stanowią, jakby przedłużenie roślin, uzupełnia ją, choć czasem dominuje. Do niedawna rośliny w domu kojarzyły się z parapetem zastawionym jednokolorowymi doniczkami. To stereotypowe postrzeganie zmieniło się bezpowrotnie. Obowiązująca tendencja w trendach brzmi: im bardziej oryginalnie, tym lepiej. Do łask wracają wiklinowe donice oraz plecionki podwieszane pod sufitem. W połączeniu z nietypowymi i egzotycznymi roślinami, wprowadzają duszę do każdego pomieszczenia bez względu na jego rodzaj i przeznaczenie.

Przy sporej kolekcji kwiatów, którą udało mi się zgromadzić zarówno w domu jak i w pracy pojęcia „ kochanie przesadziłaś” z tą ilością kwiatów lub „nie przeciągaj struny” tu nie ma miejsca na kolejne kwiaty. HAHAHA

Ta zatrważająca ilość roślin, która spędza sen z powiek mojego męża, będąc jednocześnie moją dumą i chlubą wymaga częstego przesadzania i stosownej oprawy. Wraz z wydawaniem i przyjmowaniem kolejnych roślin, ilość doniczek oraz osłonek jest sinusoidalna. Często zatem zdarza się, że uzupełniam je zgodnie z zasadą „krawiec kraje ile mu materii staje”. Ratuję się wówczas prostymi, klasycznymi doniczkami w brązowym lub czarnym kolorze, ale dbam o to by posiadały oryginalne i nietypowe osłonki. Czego używam najczęściej?? tego co mam pod ręką lub tego co znajdę na wystawkach. Kilka ciekawych propozycji zestawiłam na zdjęciach. Nie ma tu zasady jednego koloru, materiału, wielkości lub kształtu.

Poniżej zebrałam kilka cennych wskazówek i informacji dla początkującego przesadzacza, które stosuję i które sprawdzają się na co dzień:

1. Przesadzanie jest konieczne, gdyż rośliny wciąż rosną i zużywają substancje pokarmowe w podłożu. Wraz ze wzrostem zielonej masy przybywa także korzeni. Nie można dopuścić do tego aby korzenie nie miały miejsca aby swobodnie rosnąć.
2. Nie oszczędzamy na zakupie ziemi. Ziemia jest droga – fakt, ale tylko ta inwestycyjna, budowlana 🙂 Dlatego też nie bierzemy jej z własnego ogródka, ani ogródka sąsiada. W ziemi z ogródka może znajdować się wiele patogenów (odpowiedzialnych za choroby), szkodników oraz nasion chwastów. Nie znamy również składu oraz pH takiego podłoża. Optymalnym rozwiązaniem jest zakup podłoża dla naszej rośliny w sklepie ogrodniczym. Pamiętajmy jednak, że podobnie jak w drogerii dobieramy krem do twarzy biorąc pod uwagę nasz wiek oraz rodzaj cery, tak też w przypadku gleby pamiętajmy , aby była to ziemia dedykowana konkretnej grupie roślin. Wszakże kremu do pięt nie stosujemy jako bazy pod makijaż.
3. Jeśli wyhodowaliście roślinę giganta to po pierwsze chciałabym Wam z tego miejsca pogratulować. W przypadkach, gdy przesadzanie roślin graniczy z cudem, należy wymienić wierzchnią warstwę podłoża. Patrz- niezwykłe okazy z korytarzy klatek schodowych w blokach, ZUSach oraz w gminnych ośrodkach zdrowia.
4. Zdecydowanie suche grudki ziemi łatwiej zamieść, a błotko zostawić świnkom, ale nie tym razem. Przed przesadzeniem rośliny należy ją obficie podlać. Zabieg ten ułatwi nam znacznie wyjęcie bryły korzeniowej z doniczki.
5. Po przesadzeniu należy intensywnie podlać roślinę, pamiętając aby usunąć nadmiar wody z doniczki lub podstawki. Posadzoną roślinę solidnie podlewamy i chronimy przez 2-3 tygodnie przed bezpośrednim, silnym nasłonecznieniem.
6. Zasada „wrzuć na luz” trafiona jest w punkt. Po wyjęciu rośliny ze starej doniczki należy rozluźnić i rozplątać poskręcane korzenie. Dzięki temu stymulujemy roślinę do wytwarzania nowych korzeni, natomiast zbyt długie korzenie należy skrócić, a te przejawiające jakiekolwiek oznaki gnicia oraz suche należy bezwzględnie usunąć.
7. Profilaktycznie, w zależności od preparatu miejsca po przycięciu korzeni możemy posmarować lub podsypać środkiem grzybobójczym.
8. „Rozmiar nie ma znaczenia” – przeciwnie- ma! Starajmy się, aby w przypadku małych roślin średnica nowej doniczki miała o 2 – 4 cm większą średnicę od starej. Duże rośliny potrzebują, aby średnica nowej doniczki była większa o jakieś 5 – 10 cm.
9. Należy pamiętać że każda doniczka musi mieć otwory w dnie, przez które będzie odpływać nadmiar wody. Nie należy sadzić roślin bezpośrednio do osłonki. W naczyniu bez odpływu korzenie bardzo szybko zgniją.
10. Aby pozbyć się nadmiaru wody w doniczce i usprawnić dostęp tlenu do korzeni nie zapominajmy drenażu z keramzytu, perlitu lub potłuczonej ceramiki.
11. Korzenie i część łodygi zasypujemy ziemią do wysokości ok 1,5 cm od górnej krawędzi doniczki, rozbijając wszystkie większe grudki ziemi.
12. Daj czas rozgościć się w nowych progach roślinie. Niech czerpie wartości odżywcze ze świeżego, odżywczego podłoża. Odżywki i nawozy stosujemy po około 3-4 tygodniach aklimatyzacji.
13. Wszystkie nowo pozyskane łupy- rośliny z marketów, wymianek oraz tzw okazje uszczknięte ukradkiem, bo „kradzione nie tuczy” dobrze oglądamy, gdyż w euforii łatwo nie zauważyć pasażerów na gapę. Ja osobiście preferuję 2 tygodniową kwarantannę w zależności od źródła pochodzenia rośliny.

Stylowe i oryginalne osłonki oraz doniczki są detalami, które mają moc odmienić charakter każdego pomieszczenia. Ich nowoczesny kształt i intrygujący wygląd oraz kolor idealnie nadają się nie tylko do minimalistycznych wnętrz. Doskonale wpisują się w obowiązujące trendy, a w dodatku wspaniale eksponują kolory i kształty roślin.

By Instytut Designu 27 komentarzy

16 lipca 2018

ZŁAP MNIE JEŚLI POTRAFISZ

Blog, Realizacje

Łapacz snów to dziś popularna ozdoba o charakterze etnicznym, stanowiąca uzupełnienie tak popularnego obecnie stylu BOHO. Łapacze snów, szczególnie te niezwykle proste, doskonale wpisują się również jako dodatek do wnętrz w stylu skandynawskim, a nawet minimalistycznym. Dodają im ciepła, personalizują, są niebanalną dekoracją. Łapacze snów to dziś nie tylko dodatek dekoracyjny mieszkań czy domów, ale też modny motyw, który pojawia się na ubraniach, w biżuterii, a nawet w tatuażach. Skąd się właściwie wzięły w naszej kulturze i jakie jest ich znaczenie?

Ta niezwykła ozdoba, która przez wielu uznawana jest za swoisty amulet, talizman pochodzi z Ameryki Południowej. Prekursorami byli plemienni Indianie, którzy wymyślili i stworzyli łapacze snów. Przypisywali tajemną moc ochrony przed złymi snami oraz wszelkimi negatywnymi mocami.

Typowy łapacz snów to wisząca ozdoba, składająca się z sieci utkanej na okręgu oraz swobodnie zwisających piór, paciorków lub wstążek. Każda z części łapacza ma swoją funkcję. Wierzono, że zawieszony nad posłaniem amulet ma chronić śpiącego przed marami sennymi. I tak kolejno Zły sen miał być filtrowany przez sieć łapacza, a następnie, wraz z pierwszymi promieniami słońca, spłynąć swobodnie po piórach lub wstążkach i pójść w niepamięć. Według niektórych wierzeń, łapacze mają także pomóc w zapamiętywaniu snów, a nawet stać się swego rodzaju tarczą, chroniącą domowników przed wszelakim złem, które miałoby przekroczyć próg domu. Istnieją teorie, że okrągła obręcz łapacza snów symbolizuje zamknięty krąg życia, Ziemię, cztery strony świata. Zaś sieć ma być odpowiednikiem więzi rodzinnych, powiązań krwi, jedności w grupie z najbliższymi.

Nie wierzę specjalnie w zabobony, gusła i inne tego typu historie, mimo iż jako 4-5 latka słuchałam podań i legend polskich czytanych mi przez moją mamę na dobranoc. Mam dość mocno zakorzenione wartości i jestem kiepskim materiałem sekciarskim, który nie specjalnie poddaje się pokusom, chłonąc każde ideologie niekoniecznie je rozumiejąc.

Dlatego też postanowiłam potraktować przepustkę do krainy snu jako uzupełnienie prezentu na chrzciny dla mojej pierwszej i jedynej chrześnicy. Chciałam, aby wykonana przeze mnie własnoręcznie ozdoba, stanowiła uzupełnienie dekoracji pokoju dziecięcego.

Zaopatrzona w miliony metrów wstążek, tasiemek koronkowych, kordonka oraz tamborek zabrałam się do pracy. Największym złodziejem prac okazało się owinięcie metalowej obręczy ciasno kordonkiem. Dzięki temu zabiegowi udało się dostosować kolor obręczy do koloru serwetki, oraz zwiększyć przyczepność dokładanych elementów.

Tradycyjną, wyplataną siatkę łapacza zastąpiłam koronkową serwetką. Należy pamiętać, aby obręcz łapacza była mniejsza o 2-3 centymetry od średnicy serwetki. W ten sposób po jej przywiązaniu zyska się równomierne naciągnięcie serwetki, eksponując tym samym wszystkie jej zdobienia i detale.

Montaż tasiemki- zawieszki wyznaczył środek łapacza po to, aby w jego dolnej części zacząć za pomocą węzła mocującego pojedynczego sznurkiem mocować różnej wielkości tasiemki oraz koronki. Postawiłam na kolor kremowy oraz biały, przełamany kolorem fuksji, który stanowił silny akcent. Tasiemki i wstążki dobrałam o różnej szerokości i deseniu. Na niektóre ze wstążek nawlekłam niesymetrycznie drewniane korale oraz doszyłam kilka satynowych różyczek. Końcówki wstążek satynowych, po przycięciu na odpowiednią długość zabezpieczyłam zapalniczką, aby się nie strzępiły.

Myślę, że taki łapacz snów świetnie nadaje się na prezent dla każdego bez względu na płeć i wiek. W łatwy sposób można go personalizować zmieniając długość i kolory.

By Instytut Designu 22 komentarze

19 maja 2018

BAROKIEM O ŚCIANĘ

Blog, Realizacje

Staram się często używany slogan ” kolorowych snów” interpretować dosłownie. Dlatego też większość dodatków i elementów wyposażenia sypialni dominuje w intensywnych barwach i nieszablonowy rozwiązaniach, dając kłam teorii, że w sypialni mało się dzieje i wieje nudą. Sypialnia jest w przeciwieństwie do salonu z aneksem kuchennym naszą strefę prywatną z ograniczonym dostępem osób trzecich. Mogę w niej dowolnie eksperymentować, sięgając często po nieoczywiste rozwiązania, nie atakując tym samym gości mocnym nasyceniem barw, oczopląsem i nasilającą się migreną. Realizuje swoje fantazje wystawiając je na ewentualną krytykę nielicznej loży szyderców.
Jak tylko zobaczyłam tą ramę w popularnym sklepie meblowym postanowiłam ją mieć. Ceny i nazwy nie będę Wam tu linkować. Skoro udało Wam się tu trafić i czytacie mój post, to z prawdopodobieństwem równym 100% traficie na stronę skandynawskiego potentata meblowego za pomocą wyszukiwarek.

Rzeczona rama dostępna była jedynie w dwóch wariantach kolorystycznych. Jak to śpiewa nieśmiertelne KOMBI- tylko black & white. Z czego black było lustrem i w dużej mierze pomogło mi dokonać niezwykle trudnego wyboru jakim był zakup ramy pod obraz, bo z taką misją udałam się na zakupy. Zaoszczędzony czas podczas zakupów mogłam rozmienić na drobne, debatując godzinami co włożyć w tak zacne ramy.

Miejsce na obraz w standardowych wymiarach 40 x 50 cm daje spore możliwości wyboru grafik, a sama rama w stylu późnego baroku stanowi mocny i wyraźny akcent na każdej ze ścian, zajmując sporą jej część. Ponieważ jedna ze ścian w sypialni pomalowana jest farbą o komercyjnie brzmiącej nazwie ” mglisty poranek” pewnym było, aby ten rozbielony do granic możliwości szary przełamać w radykalny sposób. Z pomocą przyszła mi farba w spray’u w kolorze ciemnej fuksji. Jak określa ten kolor mój mąż – buraczkowy. Na co ja mu powtarzam z uporem maniaka, że ciągnie swój do swego. Z reszta nauka rozróżniania kolorów przez mężczyzn jest tak samo bezsensowne i nie produktywne, jak dojenie barana.

Źródło: Printerest, Autor: Rafał Wechterowicz

Od samego początku, z tyłu głowy kiełkował mi pomysł, aby w ramę włożyć portret przodka, ale nie faceta. Zafascynowana grafikami Rafała Wechterowicza, oczami wyobraźni widziałam jeden z jego projektów na swojej ścianie, pod bardzo wdzięczna nazwą VooDoo. Zasmucił mnie jednak fakt, iż tak znany i ceniony ilustrator, projektujący okładki płyt i plakaty dla Behemoth, Slayer, Lady Gagi lub Rolling Stones nie ma swojego sklepu internetowego, gdzie można by zakupić plik w dobrej rozdzielczości i móc wydrukować na dowolnym formacie??? No, ale czego człowiek nie zrobi, żeby choć częściowo zrealizować swój cel.
Postanowiłam nie porzucać całkowicie pomysłu i poświęcić jedną z koszulek z grafika jego autorstwa. Serce krwawiło, gdy wprawnie odcinałam niepotrzebne jej elementy. Otuchy dodawała myśl, że to cel nadrzędny.

Rozłożywszy grafikę na pleckach ramy, nie przykładając szczególnej wagi do koloru nici, ani splotu, połączyłam przeciwlegle końce materiału luzując lub naprężając nić. W ten sposób zyskałam pewność, że nic nie będzie się rolo i marszczyć przy montowaniu szkła i ramy.
Myślę z perspektywy czasu, że grafika biało czarna sprawdziła się idealnie, a mechaniczna ćma z intensywnym kolorem ramy i tak stanowi dość nieoczywiste połączenie.

Ps. Panie Rafale trzymam kciuki za sklep ?.

By Instytut Designu 74 komentarze

6 maja 2018

Poznańska Palmiarnia

Blog, Inspiracje

O tym, że mam jobla, hyzia lub jak kto woli jaram się kwiatami wie wiele osób, a szczególnie najdotkliwiej odczuwa to ślubny dostając obstrukcji, gdy wnoszę kolejnego kwiatka do domu lub otwieram przesyłkę zawierającą szczepkę zamówionej lub zamienionej rośliny. Dolegliwości nieznacznie ustępują, kiedy rozdaję jakieś rośliny lub zgodnie z powiedzeniem „ co z oczu to z serca” wynoszę je do pracy.

Nie jestem absolutnie autorytetem w dziedzinie botaniki, nie kończyłam szkół rolniczych, owszem zdarza się, że uprawiam, …. ale bez dewiacji :p

W celu poszerzenia wiedzy korzystam niczym u roślin z mechanizmu osmozy, aby wchłonąć jak największą ilość wiedzy na ich temat. W procesie transpiracji część tej wiedzy wyparowuje, ale za to dzięki fotosyntezie i regularnemu nawożeniu umysłu, udaje mi się zaimplementować część wiedzy, a w konsekwencji hodować całkiem fajne gatunki.

Jak na wnętrzarską blogierkę przystało, podążając za nie słabnącym trendem Jungle przy okazji Blog Conference Poznań postawiłam sobie za cel zwiedzenie Poznańskiej Palmiarni.

Palmiarnia Poznańska jest dydaktyczno- wystawową placówką botaniczną znajdującą się w Parku Wilsona. Zajmuje blisko 4600 mkw, łącznie w 12 pawilonach. Część z nich jest niedostępna dla zwiedzających, gdyż w nich rozmnaża się rośliny. Na zwiedzających czeka około 1100 gatunków roślin, a w akwarium 170 gatunków ryb oraz około 50 gatunków roślin wodnych. Palmiarnia Poznańska jest największą w kraju i jedną z największych w Europie.

Jej historia powstania sięga początków XX wieku, tj 1910r. Mimo działań wojennych i zniszczeniu prawie całej kolekcji roślin, obecny jej zbiór pochodzi z likwidowanych majątków ziemskich, darowizn licznych firm i instytucji państwowych.

Już same statystyki robią ogromne wrażenie, natomiast to, co znajduje się w środku wywołuje ślinotok oraz powoduje szorowanie szczęką po podłodze z przewlekłą niemożnością jej zebrania.

Każdy kolejny krok przemierzony wyznaczonymi do zwiedzania alejkami zmienia diametralnie obraz i kreuje nową rzeczywistość. Kiedy już myślisz, że zobaczyłeś wszystko i nic Cię nie zaskoczy, okazuje się, że za rogiem czeka kolejna niespodzianka.

Wszechobecna zieleń w setkach odcieni o intensywnych i nasyconych barwach. Różnorodność kształtów i wielkość liści. Śpiew egzotycznych ptaków w oddali, szum zaaranżowanych wodospadów przenosi w jednej chwili na odległy kontynent. Stworzona na potrzeby najbardziej egzotycznych gatunków roślin stacja uzdatniania wody, zapewnia obiektowi wodę o optymalnych tropikalnych parametrach. Zmodernizowana kotłownia oraz instalacja zamgławiania utrzymują niezbędny poziom wilgotności i stałe, równomierne temperatury umożliwiająca uprawę wymagających roślin. Zarówno stalowo- aluminiowa konstrukcja szklarni, jak i przebiegająca instalacja elektryczna i grzewcza, z licznymi, dużymi zaworami nadawała całości industrialnego look’u.

Wśród tłumów rozpoznamy kakaowca właściwego, którego pomarańczowe owoce to jagody, które wyrastają bezpośrednio z pnia, sagowca afrykańskiego, którego kłodzina dorasta do 6 m wysokości i ma 60 cm średnicy, palmę butelkową lub miodowa, która osiąga ponad 30 metrów wysokości i jest najwolniej rosnącą palmą na świecie. Dąb korkowy z którego produkuje się korki do butelek, filodendony, papirus, lilie, draceny, juki, kaktusy, fikusy, paprocie.

Rozleniwione i w pełni oswojone motyle z ogromnym parciem na szkło, skutecznie na moment odciągały uwagę od roślin, po czym na nowo ją przykuwały wznosząc się wysoko. A tam wysoko otwierał się widok na najwyższe i największe z roślin, które wymuszały zastygnięcie w nienaturalnej pozie z odchyloną maksymalnie głową do tyłu. I tu drodzy Panowie przychodzi ten moment, w którym jasno i wyraźnie należy podkreślić, że wielkość ma jednak znaczenie.

Istotną rolę bez wątpienia odgrywa też wpadające światło, które absorbowane przez większe rośliny, spływa w niższe partie niczym okruchy z pańskiego stołu. Miałyśmy to szczęście, iż zwiedzaliśmy palmiarnie w ciepły i słoneczny dzień, tym samym podziwiając grę światła i cienia.

Do budynku palmiarni dotarłyśmy na 1,5h przed zamknięciem i mimo iż, dostępna dla zwiedzających jest ekspozycja dydaktyczna, akwarium z licznymi gatunkami ryb i kawiarnia to cały ten czas poświęciłyśmy roślinom. Wychodząc tuż przed zamknięciem czułam ogromną satysfakcję, ale i niedosyt spowodowany deficytem czasu.

Bez wątpienia poznańska Palmiarnia jest miejscem wyjątkowym, magicznym i niezapomnianym.

Miejscem, do którego warto przyjechać z rodziną. Łatwo wówczas przekonać męża, że ta upychana na parapetach, kwietnikach, półkach i stojakach domowa jungla jest tak naprawdę niczym. Wilk wtedy syty i owca jakby bardziej cała.

By Instytut Designu 74 komentarze

8 kwietnia 2018

MECH

Blog, Inspiracje

W dniach 23-25 marca w Bielsku-Białej po raz 53 odbyły się Targi Budownictwa i Wyposażenia Wnętrz. Impreza ta odbywa się cyklicznie dwa razy do roku wiosną i jesienią. Obecnie targi odbywają się w nowoczesnej i przestronnej hali sportowo- widowiskowej pod Dębowcem. Ja natomiast bardzo dobrze pamiętam jedne z pierwszych targów, które odbywały się w niedużej hali BKS w centrum miasta. Systematycznie odwiedzałam je już jako uczennica Technikum Budowlanego, wtedy jeszcze w dużej mierze skupiałam się na prezentowanych technikach i technologiach budowlanych. Znosiłam do domu setki katalogów, ulotek, broszur związanych z pokryciami dachowymi, tynkami, ociepleniem i instalacjami. Wtedy też, wyjście na targi było atrakcją, gdyż gwarantowało pobyt poza szkołą cały dzień. Dzisiaj udział w targach budownictwa częściowo związany jest z moją pracą zawodową, ale również z moją pasją.

Przez prawie dwie dekady nie tylko zmieniło się miejsce targów oraz ilość wystawców, ale również sposób prezentacji i przedstawienie ofert.
Kiedyś dzień po targach przynosiliśmy do szkoły ulotki i broszurki, które nie ukrywam zbieraliśmy beznamiętnie, nie przywiązując zbytniej uwagi co do treści, dublowania się. Kolokwialnie rzecz ujmując szliśmy na ilość, a nie jakość. Fakt, niektóre z ulotek w niesamowity sposób prezentowały instrukcje montażu, rzuty pionowe i poprzeczne budynków. I tu muszę nadmienić w kwestii wyjaśnienia, że naście lat temu nikt nie słyszał o programach komputerowych typu AutoCAD, homestyler itp, a wszystkie projekty i rzuty wykonywaliśmy na papierze milimetrowym. Całość projektu przenosiliśmy na kalkę techniczną za pomocą rapitografów.

Obecnie wystarczy na targi zabrać wyłącznie telefon, gdyż poza ładnie wydanymi katalogami, większość informacji możemy ściągnąć na telefon bezpośrednio z witryn internetowych wystawców lub za pomocą kodu QR. Wystawcy chętnie pozwalają robić zdjęcia i filmiki instruktażowe. I tu rodzi się zasadnicze pytanie o sens bywania w takich miejscach, kiedy to dostęp do wszelakiej wiedzy znajduje się w internecie? Otóż jest wielki, gdyż możemy zadać bardziej szczegółowe i wnikliwe pytania, mamy możliwość obejrzenia ekspozycji oraz skonfigurowania korzystnej dla nas oferty nie zawsze dostępnej w sprzedaży bezpośredniej.

Zwabiona niepalnym ogniem bio kominka, swoje pierwsze kroki skierowałam w stronę ekspozycji firmy Best Line, która to z powodzeniem od prawie 20 lat tworzy meble do zabudowy kuchni, garderoby oraz biur. W swojej ofercie posiadają ciekawe rozwiązania m.in. systemy cichych domknąć, obrotowych półek, oświetlenia LED , blatów z konglomeratu imitującego granit.

Wraz z firmą Planikafires oferują w sprzedaży bio kominki z otwartym lub zamkniętym paleniskiem. Dzięki czemu bio kominek może być zabudowany w ścianie jak również w blacie szafki kuchennej. Całość sterowana jest zdalnie po wifi i współgra z systemem smart home. Pracownia oferuje panele ścienne stanowiące alternatywę dla płytek ściennych oraz szyb.

Swoją ekspozycję prezentowała też firma Vigo meble, która podobnie posiada w ofercie meble do zabudowy wraz z bardzo orginalnym osprzętem wraz z odważnymi projektami tworzy niepowtarzalne meble kuchenne z charakterem. Ekspozycja pięknie prezentowała się na tle ściany przyozdobionej w niezwykle oryginalną tapetę, która mocno akcentowała i przykuwała uwagę nie tylko moją, ale i innych gości wystawy.

Na stoisku FuturoDom wśród wielu próbników podłóg drewnianych znalazłam istną perełkę. Była to sześcio milimetrowa podłoga dwuwarstwowa, drewniana, ułożona we wzór jodły francuskiej tak pokochanej i budzące zachwyt wśród królów i arystokracji. Jest to gotowy parkiet olejo- woskowany, szczotkowany, fazowany czterostronnie. Co istotne i równie ważne można go kłaść na ogrzewanie podłogowe.

Niezwykle miło i z dużą uwagą oglądałam stoisko salonu firmowego galeria Mebli Kęty, tym bardziej gdyż jestem szczęśliwą posiadaczką komody i ławy z ich kolekcji kupionych ponad 8 lat temu. Wprawdzie firma produkująca meble z litego drewna dębu i buku wprowadziła w międzyczasie dwie kolekcje nowych mebli oraz we współpracy z MTI Furninova oraz Familight oferuję meble tapicerowane lampy oraz dekoracje dodatki do swoich mebli to nadal pozostała wierna systemowi mebli które miała w ofercie od samego początku i która to stanowi około 70% ich oferty. Można by się zastanowić czy firmie wyczerpały się pomysły na nowe meble? Czy ich projektant przebywa na dłuższym L4 lub zapadł w sen zimowy? Zdecydowanie ani jedno ani drugie. Oferta mebli Antik posiadająca szeroką gamę krzeseł, stołów, komód i kredensów dostępna jest w 12 kolorach bejcy. Każdy z mebli jest ręcznie i pieczołowicie wykańczany z dbałością o detale.

Na targach miałam okazję oglądać dwie kanapy z serii mebli tapicerowanych w kolorze morskiej morskiej zieleni oraz musztardowym. Obie pokryte wysokiej jakości materiałami tapicerskimi.

Wśród wystawców nie zabrakło też firm działających w branży ogrodniczej. Swoją szeroką ofertę i gamę produktów do pielęgnacji, odżywiania i ochrony roślin zarówno ogrodowych jak i doniczkowych. Większość z preparatów ma szersze zastosowanie, niż te opisane na opakowaniach producentów. A mogłam się o tym dowiedzieć prowadząc dłuższą, ale jakże rzeczową rozmowę z przedstawicielami centrum ogrodniczego Szarotka w Bielsku -Białej.

Prawdziwa wisienka na torcie czekała na mnie na jednym z ostatnich stoisk które odwiedziłam. Był to iście zaczarowany ogród w pełnym tego słowa znaczeniu, dlatego też, pozwolę sobie zatrzymać się w tym miejscu dłużej i przybliżyć temat żywych ścian. Firma EG Design przedstawiła galerie żywej sztuki na ścianie. Ściany o bardzo soczystych i ciekawych kształtach oraz ogrody wertykalne, łączące różne faktury, głębie i wielowymiarowość barw roślin czyniące ściany istnym arcydziełem. Zielone ściany to nie tylko nowy trend dający możliwość komponowania własnej, nietuzinkowej przestrzeni, ale też alternatywa dla osób zmeczonych ciągłym nawadnianiem, doświetlaniem roślin oraz zabezpieczeniami i walką ze szkodnikami czy pleśnią.

Cała tajemnica tkwi w tym, aby kwiaty i rośliny dzięki procesowi stabilizacji zachowały świeżość i intensywność barw, a nadto nie wymagały zbytniej uwagi i pielęgnacji. Kwiaty i rośliny są w stu procentach naturalne. Proces stabilizacji, któremu zostały poddane rośliny jest bezpieczne zarówno dla zwierząt jak i ludzi. Co najważniejsze kwiaty nie pachną i nie pylą, co powoduje, że mogą stanowić alternatywę dla osób uczulonych na tradycyjne kwiaty. Producentowi zależało też na tym, aby całkowicie innowacyjny proces na rynku polskim, stwarzał możliwość wykorzystania rośliny jako dekoracji szybko nie przemijających. Sam proces utrwalenia roślin jest ekologiczny, a użyte w procesie technologicznym materiały są biodegradowalne. Stabilizowany mech poprzez zastosowany proces pozbawienia soków i zastąpienia ich gliceryną daje żywotność 8 do 10 lat . Niestety proces technologiczny jest dość drogi, rozwiązanie dość innowacyjne na naszym rynku, więc całość składa się na dość wysoką cenę około 2000- 2500 złotych za metr kwadratowy.

Pewnie dlatego zielone dekoracje ścienne zdobią duże powierzchnie ściany biur, hotelowych lobby, recepcji i restauracji, a nieśmiało zaś goszczą w domach oraz mieszkania.

By Instytut Designu 30 komentarzy

15 marca 2018

GENDER

Blog, Realizacje

Zapytałam popularną przeglądarkę internetową czego nie da się połączyć. Wyników wyszukiwania było wiele, między innymi nie da się połączyć wody z ogniem, wody z oliwą, a nawet nie można połączyć się z WiFi. A co się da???? Czy nawet jeśli się da to trzeba??? Czy zawsze musi być coś tylko czarne lub tylko białe??? Czy zaburzenie pozornej równowagi i porządku świata ma zbawienny wpływ???

Weźmy przykład z życia, teraz taki popularny i kontrowersyjny mianowicie Gender. Suma cech osobowości, zachowań oraz stereotypów i ról płciowych, rozumianych w danym społeczeństwie jako kobiece lub męskie, przyjmowanych przez kobiety i mężczyzn w ramach danej kultury. Gender, czyli kulturowy składnik tożsamości kulturowej przekazywany jest poszczególnym jednostkom w sposób performatywny czyli poprzez uczenie się, odgrywanie i powtarzanie zachowań innych osób tej samej płci.

Mam nieodparte wrażenie, że ten cały kocioł buchający oparami gender, to nic innego jak wrzawa medialna na której ktoś robi niezły hajs i uprawia politykę. Nie uważam, aby ograniczenia i ukierunkowania dzieci wywierało skuteczny wpływ na określenie ich tożsamości społecznej i rolę w przyrodzie. Dziewczynki chętnie bawią się lalkami w dom, odgrywając rolę mamy lub przedszkolanki. Lubią sobie coś opowiadać i chętnie biorą udział w zabawach grupowych. Chłopcy zaś sięgają po klocki, bawią się wszelkimi rodzajami pojazdów. Są bezustannie w ruchu, wybierają zabawy i gry oparte na działaniu, w których można rywalizować i jednoznacznie udowodnić swoją przewagę. Z wiekiem te różnice jeszcze się pogłębiają i w dorosłym życiu stają się jednym z głównych powodów braku porozumienia między mężczyzną a kobietą. Kolokwialnie rzecz ujmując, kolory stają się bardziej wyraźne, nie zaburzone proporcjonalnie. Kobiety wolą rozwiązywać problemy praktyczne, panowie są lepsi w myśleniu abstrakcyjnym. Mężczyźni świetnie rozumieją mapy, kobiety potrafią czytać z twarzy jak z otwartej książki. Coś jednak ich różni i dzieli, nie pozwalając tym samym na powstanie szarości i manipulowanie przy jej odcieniach i nasyceniu.

Dzięki ściślejszemu zespoleniu obydwu półkul kobietom trudniej oddzielić emocje od rozsądku. Często oceniają ludzi lub sytuacje intuicyjnie, czytać z twarzy, gestykulacji oraz sposobu mówienia, łatwiej odróżniając prawdę od kłamstwa. Z powodu znacznie wyższego niż u kobiet poziomu testosteronu mężczyźni są od nas bardziej agresywni i impulsywniejsi. Kobiety wolą rozwiązywać problemy praktyczne, panowie są lepsi w myśleniu abstrakcyjnym. Mężczyźni świetnie rozumieją mapy, kobiety posiadają umiejętność dostrzegania subtelnych zmian w otoczeniu.

Czy zacieranie wyraźnych różnic między kobietą a mężczyzną jest konsekwencją tego, iż żyjemy na przeludnionej planecie, gdzie „wszystko” w zasadzie już wymyślono, odkryto, pokazano??? Że łatwy przekaz i liberalność przepisów oraz swoboda obyczajów sprawiły, że trzeba być oryginalnym, nietuzinkowym, aby zostać zauważonym i zapamiętanym?? Szukamy zatem alternatyw, innych możliwości. To mężczyźni zakładają teraz rurki (aż mnie czasem zazdrość zżera, że on wszedł w nie, a ja nie !!!), robią perfekcyjny makijaż jakiego ja nie miałam nigdy w życiu. To kobiety zostają motorniczymi tramwaju, obcinają włosy na krótko, majsterkują i deklarują często, że chłop w życiu nie koniecznie jest im do szczęścia potrzebny.

Należy sobie uzmysłowić, iż granica jest cienka, ale jakże istotna. Każdy z nas jest inny i w inny sposób ustala sobie granice oraz proporcje. Refleksje te, jakże życiowe i zgoła trudne uczą jak te tematy poruszać i uzmysłowić im tą cienką, ale jakże istotną granicę tak, aby z dwóch pozornie niepasujących elementów stworzyć coś nowego i niebanalnego.

Tak więc, aby nie było tak śmiertelnie poważnie pokrótce chciałam powiedzieć, że warto jeździć na wakacje nad polskie morze. Argumentów przemawiających za tym jest wiele. Dla przykładu wieje i pogoda jest zmienna, może jest zimne, aż wykręca kostki i zaglonione. Plaże są zatłoczone, a ceny porównywalne z luksusowymi kurortami śródziemnomorskimi. Może i tak…. ale stamtąd nie przywozi się takich pamiątek z wakacji. Korzystając ze słonecznej, ale zbyt wietrznej pogody na kąpiel w morzu wybrałam się z małżem na wycieczkę rowerową wzdłuż linii brzegowej. Z jednej strony las z drugiej morze i tak w stronę kanału łączącego jezioro z morzem. Jednak, aby dostać się na trasę, trzeba było przejechać przez teren Zlotu Pojazdów Militarnych. Nie jestem specjalną fanką militariów, ale poziom tej imprezy i jej organizacji jest na tyle wysoki, że przyciąga uczestników również z zagranicy. Stroje, sprzęt z minionej epoki. Vintage i retro pełną gębą.

Tak sobie prowadzę rower i nagle poczułam miłość. Zakochałam się od pierwszego wrażenia. Piękny kolor khaki, pojemna skrzynia wojskowa na petardy 100 sztuk. Szybka decyzja, biorę. Mina męża nie do opisania, słownictwo nie do przytoczenia. Sprzedawca był tak uprzejmy, że mi ją przytrzymał do powrotu z wycieczki rowerowej co bym nie musiała z nią jeździć 17km tylko 6km . Na czas pobytu wakacyjnego skrzynię przysposobiły sobie dzieciaki, jednak w dniu wyjazdu, podczas pakowania rzeczy do samochodu sytuacja była mało klarowna. Wypchany po brzegi bagażnik, brak miejsca na cokolwiek innego sprawił, iż groził mi powrót pociągiem w towarzystwie skrzyni. Zgłębiane jednak od lat tajniki sztuki pakowania, organizacji i samozaparcie pozwoliły mi wrócić do domu z rodziną na tylnej kanapie z dupskiem wetkniętym między dwoma fotelikami dzieci.

Tak sobie przeleżała biedulka od wakacji koło mojego biurka. Wiecie, niektórzy skromnie muszelkę, słoik piasku, magnes na lodówkę przemycą do pracy. Patrzą potem z utęsknieniem i w chwilach kryzysu wypalenia zawodowego przywołują wspomnienia wakacji lub na solarium próbują podtrzymać blaknącą opaleniznę. Ale nie ja, ja to na bogato skrzynię do roboty ze sobą.

No i tak sobie wymyśliłam razu pewnego, że zrobię sobie toaletkę. Toaletkę z długimi jak marzenie nogami. Zamówiłam więc nogi toczone, w ludwikowskim stylu, z surowego drewna do pomalowania własnoręcznego. Gdzieś z tyłu głowy miałam tylko jedno zestawienie kolorystyczne: khaki i róż w intensywnym, ale nie neonowym odcieniu. Rozpoczęłam pracę od pomalowania nóg dwoma warstwami farby akrylowej, które zapewniły pełne krycie i intensywność koloru. Całość zabezpieczyłam lakierem bezbarwnym o satynowym wykończeniu. Nogi leżały dłuższy czas, nabierając tak zwanej mocy urzędowej.

Skrzynia natomiast została oczyszczona, a oryginalne napisy, które pod wpływem czyszczenia zaczęły się rozpuszczać zabezpieczone woskiem i pozostawione do utwardzenia, bez polerowania.

Dno skrzyni oraz nogi zostały przewiercone i za pomocą śrub połączone ze sobą. Z przyciętej na wymiar sklejki stworzyłam przegródki, które w jasny i przejrzysty sposób dzielą przestrzeń skrzyni na mniejsze części, a ich montaż jest tak samo łatwy jak demontaż. Dzięki temu mamy możliwość przechowywania większych rzeczy w skrzyni.

Zatem skrzynia niczym multiinstrumentalista pełnić może wiele różnych funkcji:

toaletki,
pomocnika,
szafki nocnej

Kreatywność to umiejętność łączenia tego, czego pozornie połączyć się nie da. Jak widać pierwiastek męski i żeński żyć potrafią w symbiozie, incydentalnie nad sobą przemiennie górując.

By Instytut Designu 56 komentarzy

15 grudnia 2017

“MUCHA” NIE SIADA

Blog, O mnie, Realizacje

Często się zdarza, że czuję się niczym chomik w kołowrotku życia codziennego. Pobudka, śniadanie, ubieranie, pakowanie, wypad!

Dzień jak co dzień, z tym małym wyjątkiem że były to moje kolejne osiemnaste urodziny. Pokonując z lataroślą utartą ścieżkę do szkoły, na wpół przytomna dosłownie wpadłam na brzoskwiniowe cuś! Przystaję, taksuje wzrokiem. Mija kilka chwil, (jakże cennych dla każdej matki rano) nim impuls trafi do mózgu, jakże zaspanego o tej porze dnia, a ten zaś przetworzy obraz.

Paskudztwo na czterech nogach, taka oto pierwsza myśl. Omiatam wzrokiem. Tu już ktoś majstrował przy tym cacku. Pomalował olejną farbą na brzoskwiniowy kolor, wymienił tapicerkę niestety we wzorzystą tkaniną w odcieniach zieleni, stanowiącą popularne obicie tapczanów, amerykanek i wszelakich puf. Patrzę wnikliwiej i co widzę??? Lewy podłokietnik połamany. No dobra myślę, kształt ładny, fotel drewniany, z jasienickiej fabryki mebli giętych czyli produkt rzec można prawie lokalny. Szybka decyzja, biorę!!! Ale zaraz ? Dwójka dzieci, torba, tornister!!! Odprowadzę dzieci i wrócę po Ciebie!!! Nie, a jeśli nadjedzie w międzyczasie śmieciarka lub co gorsza znajdzie się drugi taki łowca okazji i go drapnie??? I tu zadziałała moja impulsywna natura. Zdecydowanym ruchem cisnęłam fotel w pobliskie krzaki, szybkim krokiem zmierzając do szkoły. Oczywiście obietnic należy dotrzymywać i po niespełna godzinie fotel stał w pracowni budząc szeroko pojęte zainteresowanie.

Dość szybko narodził się pomysł, a w zasadzie wizja tego jak fotel wyglądać powinien. Pozostawienie obecnej kolorystyki nie wchodziło w grę. Reanimację trupka zaczęłam od sklejenia podłokietnika. Linia złamania była wielokierunkowa i wymagała zaangażowania kilku klamer. Obły kształt fotela wymógł na mnie demontaż wszystkich zamalowanych śrub i rozebrania go na części pierwsze. Wszystkie elementy zostały przeszlifowane do surowego drewna, a z obręczy siedziska wyciągnęłam niezliczoną ilość zszywek.

Prawie wszystkie drewniane elementy uzyskały kolor satynowej czerni,która ładnie pokryła drewno. Jedną z nóg oraz część oparcia została pomalowana na czerwono, tworząc nawiązanie do czerwonych linii na tkaninie, którą obiłam siedzisko na nowo. Miejsca po zszywkach zamaskowałam taśmą tapicerską w czarnym kolorze.

Całość prezentuje się zacnie. Elegancki czary fotel przełamany został czerwonymi dodatkami i ekstrawaganckim wzorem na tkaninie. Lubicie takie nietuzinkowe rozwiązania, czy może bardziej zachwycają Was stonowane, jasne kolory?

By Instytut Designu 46 komentarzy