Nikogo chyba nie muszę przekonywać jak ważną rolę w życiu każdego człowieka odgrywa stół. Istota pełnionej przez niego funkcji oraz symbolika z tym związana pozwala mu wysuwać się na pierwszy plan. To przy nim spożywamy wspólnie posiłki, gromadzimy się przy okazji rodzinnych uroczystości stając się wówczas centralnym punktem każdego domu. To przy nim spotykamy się, by odbyć rodzinne narady, decydując o sprawach ważnych i tych mniej ważnych. Stół jednoczy, pozwala utrzymywać międzyludzkie więzi, nie tylko rodzinne, ale również przyjacielskie.
O ważnym znaczeniu stołu możemy się przekonać, czerpiąc informacje z legend, mitów oraz historii religii. Wystarczy rzut oka na historię Ostatniej Wieczerzy, gdy apostołowie zasiadali wokół stołu, a Chrystus zajmował centralne miejsce pośród nich.
Stół jest również bardzo mocno związany z polską tradycją, która nakazuje podejmować gości przy stole suto zastawionym. Trudno o większy i bardziej czytelny symbol polskiej gościnności, znanej powszechnie w Europie i na świecie.
Nie bez znaczenia pozostaje również kształt stołu. Stół prostokątny oferuje miejsce uprzywilejowane, znajdujące się na krótszym boku blatu stołu, przy tzw. jego szczycie. Zajmuje go z reguły głowa rodziny lub osoba najstarsza w rodzinie. Na to miejsce trzeba sobie zasłużyć. Na tych miejscach zasiadają tez często gospodarze domu. Bardzo wyjątkowe znaczenie posiada stół okrągły, przy którym z racji kształtu żadna z siedzących osób nie zajmuje uprzywilejowanej pozycji. Okrągły stół związany jest bardzo mocno z legendą o królu Arturze i jego rycerzach, w której stał się symbolem równości i braterstwa. W Polsce jest silnym symbolem porozumienia narodowego po przeprowadzonych w 1989 roku rozmowach okrągłego stołu. Natomiast zawsze i wszędzie jest symbolem rokowań, a określenie “zasiąść z kimś do stołu rokowań” oznacza po prostu podjąć rozmowy przez strony sporu lub konfliktu.
Zarówno w moim, jak i mojego męża domu rodzinnym wszystko kręciło się wokół stołu. U mnie duży, dębowy z toczonymi nogami, u teściów rozkładany, kuchenny. Oba prostokątne, noszące ślady codziennej, intensywnej eksploracji dodającej im uroku.
Zaspokojenie codziennych, podstawowych funkcji zapewniał nam w naszym wspólnym pożyciu przez kilka lat stół kuchenny z Ikea. Miękkie, sosnowe drewno dzielnie przyjmowało niezliczone ilości rozlanych herbatek, soczków, nadto rys kredek i długopisów powstałych z wielkim rozmachem podczas pracy twórczej małych rączek naszych dzieci. Drewno lekko uginało się pod naciskiem wałkowanego ciasta lub oparciu łokci. Za każdą rysą i plamką stołu, stoi kolejny krok ku samodzielności i dorosłości naszych dzieci. Dlatego, kiedy dojrzeliśmy do zmian niczym śliwki na drzewie, gotowi spaść na miękką trawę w sadzie, zgodnie podjęliśmy decyzję o zakupie nowego – starego stołu. Jednogłośnie w jawnym głosowaniu odrzuciliśmy kandydaturę okrągłego stołu. Bynajmniej nie chodziło tu o dyktatorskie zapędy mojego męża, który mimo „arystokratycznego” pochodzenia monarchą nigdy nie był i chyba nie będzie. Wszystkie wolne księżniczki są ósme lub jedenaste w kolejce do tronu, albo po prostu zajęte. Tak zupełnie na poważnie, w wyborze kształtu bezapelacyjnie pomógł nam niewielki metraż mieszkania, uniemożliwiający swobodne przechadzanie się wokół niego. Paradoksalnie, dużo większy, prostokątny stół stał się bardziej ustawny i funkcjonalny na niedużej przestrzeni. 
Sprawnie podjęta decyzja nie przyśpieszyła jednak finalizacji zakupu, a to za sprawą nieuczciwego sprzedawcy, który postanowił pozbyć się mało chodliwego mebla w swoim komisie i przysłał zupełnie inny, nie tylko wizualnie, ale i gabarytowo niepodobny do oferowanego w sieci. Ten, który zakupiłam okazał się być sprzedanym komuś innemu miesiąc wcześniej. Także brawo dla tego Pana za aktualizację oferty. Ponad 2,5 miesiąca zwodził mnie, zapewniając że odbierze ode mnie stół i zwróci pieniądze. Finalnie ponosząc po raz drugi niemałe koszty wysyłki odesłałam mu stół z żądaniem zwrotu pieniędzy. Pan nadal mnie zwodził, więc postanowiłam dać mu ultimatum. Łaskawie miesiąc temu przelał mi zaliczkę na poczet zwrotu należności i cisza… Niestety nie chroni mnie program Ochrony Kupujących, bo to nie ten portal. Zmuszona będę zgłosić sprawę na policję, gdyż gościu potraktował mnie jak pożyczkomat, nadto naraził moją rodzinę na egzystencję z wielką paczką w przedpokoju, bo przecież w każdej chwili łaskawy sprzedawca miał się objawić i go zabrać w cholerę.
W tak zwanym międzyczasie udało mi się znaleźć i nabyć stół dębowy w bardzo przystępnej cenie. To co mnie bardzo cieszyło to fakt, iż za stół mogłam zapłacić przy odbiorze, bo sprzedawca za naprawdę niewielką odpłatnością przywozi meble do domu klienta. Da się??? Ano da się!!!
Duży rozkładany stół w stylu Ludwikowskim o wymiarach 160 x 85cm, a po rozłożeniu 240 x 85 cm został oczyszczony i wypiaskowany, dzięki czemu jeszcze bardziej uwydatnione zostały jego kształt i liczne zdobienia w tym inkrustacje na całym blacie, tworzące niesamowity trójwymiarowy wzór geometryczny.
Niestety podczas piaskowania na blacie powstał niewielki, ale widoczny ubytek, który musiałam uzupełnić jeszcze przed wybarwieniem stołu. Rolę dawcy narządów odegrał tu element sklejkowej skrzynki po owocach, z której za pomocą nożyka modelarskiego wycinałam drobne igiełki. Ubytek wypełniłam klejem do drewna , a następnie dokładałam obok siebie listewki przycinając je na wymiar. Całość docisnęłam, zebrałam nadmiar kleju i pozwoliłam wyschnąć. Dla wyrównania powierzchni i zebrania nadmiaru kleju całość delikatnie zeszlifowałam.
Ze względu na gabaryty i konieczność zabezpieczenia wszystkich elementów drewnianych na czas lakierowania na warsztat pracy zaanektowałam przestrzeń korytarza. I tak skrupulatnie element po elemencie wpierw pokryłam dwoma warstwami lakierobejcy w kolorze jasnego orzechu, której to nadmiar usuwałam bawełnianą ściereczką. Dzięki temu prostemu zabiegowi udało mi się uzyskać efekt trójwymiarowości, gdyż w zagłębieniach i porach drewna pozostał ciut ciemniejszy odcień, naturalnie patynujący drewno. Finalnie całość zabezpieczyłam trzema warstwami lakieru do parkietów o satynowym półmatowym wykończeniu.
Czy symbolika stołu ma dzisiaj jeszcze jakiekolwiek znaczenie? Z całą pewnością mniej lub bardziej nieświadomie przywiązujemy do niej dużą wagę. Chociaż nie jest już tak istotna jak kiedyś. Dziś ważniejszy jest dla nas kształt i wygląd stołu oraz to, w jakim stylu utrzymany jest mebel. Nie da się jednak ukryć, że myślimy też o jego funkcji spajającej i jednoczącej rodzinę. Choćby dlatego zastanawiając się nad wielkością stołu bierzemy pod uwagę miejsca dla naszych gości, zarówno rodziny, jak i przyjaciół. Oczywiście myśląc o tym, możemy mieć na względzie funkcjonalność stołu. Znaczenie symboliczne tego mebla nie powinno być jednak w żadnym wypadku kwestionowane.
Stół jest obiektem znaczącym, łączącym wiele funkcji, cech i znaczeń, miejsce niezliczonej ilości i sytuacji, mający własną tożsamość, tradycję, historię i legendę.
Podsumowując, można zauważyć, że na przestrzeni wieków obniża się znaczenie stołu jako symbolu życia, rycerskości, tradycji, a częściej sprowadza się do ucztowania, a co najwyżej estetyki samego wystroju stołu i sposobu podanych na nim dań.
Jestem świadoma, że wynika to ze specyfiki czasów w jakich żyjemy, ale nie powinno być to usprawiedliwieniem i pretekstem by przy nim wspólnie nie zasiadać. Warto byłoby przywrócić stołowi jego znaczenie kulturowe i wszystko to, co dawniej oznaczało np. kulturę obyczajów, ciągłość tradycji, szacunek dla biesiadników, tak aby stół zawsze łączył, a nie dzielił.